Daniël Lohues is geboren in Emmen (1953) en zingt graag in dialect. Ik ben geen spreker van dialect of een groot kenner, maar verstaan doe ik hem vrijwel altijd goed. Het Drents klinkt ook wel erg als het Sallandse dialect van mijn (groot-) ouders (en daarin zingt bijv. Marlene Bakker heel mooi). En zelfs het Zeeuws van Broeder Dieleman klinkt erin door, ook al zo’n persoonlijke favoriet. Ik voel een rode draad aankomen:) Beschouw deze ‘name dropping’ overigens vooral als aanmoediging om wat te beluisteren van deze artiesten

Daniël Lohues heeft een gelovige (Katholieke) achtergrond, maar heeft dit op een gegeven moment achter zich gelaten, en scheef daaronder over op zijn eigen website:

Ik geloofde al lang niet meer in het geloof zelf hoor. Maar ik vond de kerk, de Bijbel, de kerkmuziek, de verhalen, de rituelen, de tradities, de geschiedenis en de plechtigheid nog altijd erg fascinerend. Maar nu lijkt er echt iets geknakt te zijn. Het blijft me verdriet doen als ik mensen weer hoor zeggen dat alle pastoors pedo’s zijn. Omdat het niet zo is. En omdat de meeste geestelijken zeer lieve mensen zijn.

En toch, ik hou ermee op. Je kunt niks meer zeggen. Als ik bijvoorbeeld iets wil roepen over die vreselijke misbruikzaken door moslims in grote Britse steden, dan kan ik dat niet meer maken. Want kijk eens wat er gebeurt in de wereldwijde kerkgemeenschap waarbinnen ik zelf geboren ben. Ik schaam me. Het is vreselijk.

Misschien moet ik het kruisje boven de deur maar weghalen. En mijn mooie Mariabeeld? Ook weg? Ik kijk Haar even aan en zie de troost van het verdriet in de ogen van Maria. (Dagblad van het Noorden, 18 augustus 2018)

Dit gebeurde overigens na een periode van persoonlijke ontkerkelijking. Dit vertelde hij het Nederlands Dagblad al in 2011:

Voornemen twee dateert van vorig jaar, na het afronden van zijn platenserie Allennig I-IV. Daniël Lohues was ‘klaar met religie’, meldde hij in de media. De vier soloalbums en de theatertournee vanaf 2006 waren ‘een verslag van mijn persoonlijke ontkerkelijking’.

Maar hij komt ervan terug. Dat kan. Een wetenschapper moet bewijsbare conclusies trekken en daarbij blijven. Een liedjesschrijver mag zijn opvattingen wijzigen. ‘Het kan best zijn dat ik er volgend jaar weer heel anders over denk.’

Het gekke was, Lohues deed ongevraagd kond van zijn secularisering, maar geen medium ging erop in. Dat was heel opvallend, vindt hij achteraf. ‘Mensen vinden religie, geloof en Bijbel vaak geen onderwerp meer, of de kennis daarvan is weggeraakt. Terwijl bijna alles wat je tegenkomt in verband staat met religie.’ Hij citeert grinnikend een eigen songtitel: ‘Pries de dag nie veur ’t aobend is’. ‘Zelfs dat spreekwoord komt uit de Bijbel.’

En in datzelfde interview:

Het verliezen van het geloof doet ook pijn, hoor je in je teksten. Het is weemoed wat de klok slaat.

‘Zoals met Sinterklaas, als je doorkrijgt dat die niet echt bestaat.’

Kwam je daarachter, of is dat je verteld?

‘Het is me verteld. En dan begint een periode van dubbelleven. Als je een jaar of zeven bent, weet je dat hij niet bestaat. Maar je houdt toch vast aan dat geloof en eigenlijk vind je het vreselijk dat de illusie is doorbroken. Ik had het zelfs nog toen ik als student in Utrecht woonde. Ik was er niet zo gelukkig. Toen kwam de enige echte Sinterklaas, die van de televisie, in die stad aan. Iedereen deed vrolijk, maar ik stond bijna te huilen, zo verlangde ik naar dat ongerepte van mijn kinderlijk geloof. Het was een behoefte aan een nieuwe Jezus, denk ik.’

Je zei het afgelopen jaar vaak dat het laten varen van geloof ook een leegte schept, een triestheid die je toch al altijd had, ook al ging het goed.

‘Ja, zonder geloof is het leeg, dat is waar. Zo ervaar ik het ook. En dat kun je dan opvullen met platitudes, met consumentengedrag. Heb ik ook wel gedaan. Lost niets op. Maar ik heb mijn muziek, dat blijft een bron, mijn zingeving. En de overtuiging dat mensen het uit hun eigen kracht moeten halen.’

En tot slot:

Je bent ‘klaar met religie’, meldde je. Maar in drie van de twaalf liedjes op ‘Hout Moet’ gaat het over geloof. Hoezo klaar?

‘Ja, ik besef heel goed dat je er nooit los van komt, dat geloof. Ik ben ermee opgegroeid. Het was nooit een dwangbuis; het zit zo in je systeem. Ook veel niet-gelovigen zijn bezig met religie en veel gelovigen kennen hun twijfels. Ik ben gewoon van het geloof afgeraakt doordat ik veel las over de evolutie en zo. Maar het gekke is dat iets waar je niet in gelooft, best kan bestaan. Jezus heeft bestaan, de kruisiging is echt gebeurd. God bestaat niet, maar ik wou dat het wel zo was. Het is fijn om ergens in te geloven, ook al is het verzonnen. Het is zoals Willem Wilmink een keer zei: de liedjes van Jacques Brel en de veertigste van Mozart zijn ooit verzonnen, maar ze bestaan wel. Zo is het ook met de hemel; die is ooit verzonnen en bestaat dus.’