Al direct op de eerste wandeldag merk ik dat er een interactie ontstaat tussen mij en het landschap. Dat had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Want ja, wat moet je je op voorhand daar nu bij voorstellen? Het komt er op neer dat de omgeving je gemoed beïnvloed: positief (opgewekt, ruimte, weids) en negatief (donker, slingerpad, bomen). Uiteraard gebeurt dat niet aan de lopende band, maar er waren meerdere momenten waarop ik deze interactie registreerde.

De start bij West-Terschelling was direct al erg mooi. De maandag bleek ook de dag met het mooiste weer: in de middag deed ik zelfs mijn wandeljas(je) uit. De combinatie van snel in elkaar overgaande landschappen en het prachtige kleurenspel – herfst! – heeft niet alleen gezorgd voor veel waardering voor deze zorgvuldig uitgezette pelgrimsroute, maar ook een liefde voor het eiland aangewakkerd. In januari dit jaar verbleef ik ook een midweek (alleen) op Terschelling, maar dat was 1) vlak nadat ik een hersenschudding opliep, en 2) alsof het eiland dagenlang in een mistbank was opgesloten.

Duinen, strand, bossen, akkers, dorpjes, (Wadden)dijk, heide en alles daar tussenin. Met de route in .GPX ingeladen op mijn Garmin horloge via Komoot navigeerde ik (meestal) feilloos over de paden. Zonder gebruik van mijn telefoon want die zou alleen maar storend werken. Soms overduidelijke wandelpaden en soms smalle uitgesleten paadjes die zich pas ontvouwden voor de oplettende wandelaar die z’n weg zoekt. Nooit te lang hetzelfde landschap om je heen. Soms een andere wandelaar met die insigne. In de bus of op het pad. ’s Avonds een biertje meer dan nodig.

Zo mijzelf even helemaal afsluiten, met niets anders te doen dan de ene voet voor de andere te zetten, geeft me zicht op hoe het echt gaat. Want daarover ben ik soms onzeker omdat het gevoel zo sterk wisselt. Het accent lag op het gemis. Dat wat er nog was voor haar overlijden, was niet veel. Of eigenlijk: heel erg weinig. En toch: nu heb ik niks meer. Al wandelend gaat er vanalles door je hoofd. Orden je zaken, maar ook gevoelens voor zover dat kan en lukt. Daarbij steekt het landschap soms een helpende hand toe. Totdat ik het verste punt had bereikt: het drenkelingenhuisjes. Vanaf daar was het kilometers strand tot aan Heartbreak Hotel.

Op het strand vanaf de Boschplaat terug, toen de route geen aandacht meer vroeg en de zee steevast in golven bleef aanspoelen, kwam er ruimte voor diep verdriet. En weten dat ook daar alle ruimte voor was tijdens de Walk of Grief – in verschillende opzichten – gaf mij de ‘vrijbrief’ die ik nodig had. Met muziek op die mijn moeder aanzette thuis in mijn tienerjaren. Het is overduidelijk de muziek die mijn gevoelstaal is. Tijdens de tweede strandetappe, op dag 3, zette ik ook weer muziek aan. Wel mijn eigen muziek ditmaal. En toen was er rust en vastberadenheid.