Het echtpaar, Alan Sparhawk en Mimi Parker, maakte op hun vorige plaat rigoureuze keuzes wat betreft hun muziek: van zachte folk liedjes naar liedjes verstopt onder dikke lagen gruis. Met hun nieuwe album Hey What weten ze een brug te slaan tussen beide vormen. Ik vond hun vroegere werk al aantrekkelijk en ook hun stijlbreuk kon mij (na meerdere luisterbeurten) wel bekoren. De gulden middenweg op Hey What blijkt wederom een schot in de roos. De liedjes komen wat meer voor in de mix te liggen, wat minder verstopt onder de noise dus, waardoor het lukt sneller onder je huid te kruipen.

Niet hun beste album, maar de lat ligt ondertussen ook zo hoog, dat een ‘mindere’ plaat ook nog steeds bovengemiddeld scoort. De melancholie viert weer hoogtij in de songteksten en deze weten me weer vaak te raken. De muziek bouwt meerdere keren weer prachtig op naar grootse finales. Het klinkt soms wel heel erg als Bruce, The Boss, Springsteen, maar er zijn vervelende voorbeelden te noemen. Hulde!

Ik luister niet of nauwelijks naar muziek van het Afrikaanse continent. Maar deze plaat van Mdou Moctar, afkomstig uit Niger, ging op repeat. Hypnotiserend gitaarwerk, (zinsbegoochelende desert rock; fraai verwoord door Oor)  met melodieën die je meevoeren naar onbekende oorden. Heerlijk. En misschien vind ik het goed, omdat ik nauwelijks vergelijkmateriaal heb, maar soit. Ik moet me wat minder vaak laten afschrikken door het etiket ‘wereldmuziek’ blijkt maar weer.

Wat een prachtplaat van deze Canadese dame, Tamara Lindeman. Betoverende liedjes die regelmatig Joni Mitchell in herinnering brengen. Jazzy pop schijnt de benaming voor deze verzameling liedjes te zijn, een dappere poging om deze prachtplaat te omschrijven.

Alweer een indie supergroep in mijn jaarlijst? Elk jaar zit er wel weer een mooie samenwerking tussen. In dit geval is het een tweede samenwerking tussen Justin Vernon (Bon Iver) en Aaron Dessner (The National). Ik heb de eerste gemist, maar dat schijnt ook al een topper geweest te zijn. De gastenlijst op deze plaat liegt er ook niet om: van Fleet Foxes tot Taylor Swift. De playlist kent een mooie variatie en slechte nummers kon ik niet vinden. Gaat dat luisteren.

Minder hard dan hun vorige plaat, maar als dit het resultaat is hoor je mij niet klagen. De vorige platen kenmerkten zich nogal eens door hun wisselvalligheid. Op elk album stonden naast een aantal echt goede nummers altijd wel een aantal missers (‘fillers’), maar dit album weet van begin tot einde te boeien. Ellie Rowsell en co timmeren al even aan de weg, maar dit zou wel eens een doorbraak kunnen worden. En zolang de grootste refreinen en verslavende riffs onderdeel van hun sound blijven uitmaken, kunnen ze op mijn steun rekenen.

Ik wist niet dat Joe Talbot kon ‘zingen’, in plaats van zijn teksten te schreeuwen (proclameren). Ook het volume en intensiteit gaan verrassend genoeg niet elke keer op ‘standje kettingzaag’, wat het nieuwe album misschien wel de noodzakelijke lucht geeft. De afwisseling tussen hard en zacht, zonder afbreuk te doen aan hun maatschappelijk betrokken, politieke teksten blijkt maar weer eens een gouden formule. De zwartgallige humor en de meeschreeuw refreinen zijn gelukkig gebleven. Dat belooft weer wat voor de optredens.

Deze plaat kwam weer onder mijn aandacht door het weergaloze concert van Nick Cave en Warren Ellis afgelopen oktober in Carré. De output ligt de laatste jaren zo hoog, dat dit album aan mijn aandacht was ontslipt. Ten onrechte. De geluidscollages van hun vorige album Ghosteen zijn gelukkig gebleven, maar er worden nu beats en elektronica toegevoegd. De nummers worden er wat rustelozer door, maar er is meer afwisseling in ritme en de aandacht wordt daardoor extra goed vast gehouden. En dan is deze relatief korte plaat zomaar afgelopen en druk je weer op repeat.

Een liedjesplaat noemen ze dit. Dat is elke plaat hoor ik je denken, maar in dit geval slaat het op de eenheid van de totale verzameling liedjes (album als geheel). Het is bijvoorbeeld moeilijk om een nummer uit te kiezen die representatief is voor het album. Het album kent geen (commerciële) singles. Dit hoeft ook niet, want de Duitse broers Markus en Micha Acher lopen al even mee in de muziekwereld. Ze nemen alle tijd om “hun melancholieke mix van indiepop en electronica” (Oor) te maken. En dat betaalt zich uit; de plaat verschijnt in heel wat eindejaarslijstjes. Respect.

Ze werken weer lekker op de dansspieren (al blijft dit denkbeeldig dansen bij mij), want wat zijn ze weer zwoel, sexy en groovy. De frontmannen Jinte Deprez en Maarten Devoldere zijn in vorm (en altijd cool) en hun samenwerking blijft toch

HET verkooppraatje van deze band. Je zult maar twee van zulke leadzangers in je band hebben…Onze zuiderburen springen op dit album nooit echt uit de band, het blijft allemaal beheerst, wat het album soms ook een wat loom karakter geeft. Ik kan dit niet op alle momenten even goed waarderen, maar het blijft ontegenzeggelijk een sterk album en een mooie toevoeging in hun oeuvre. Een beetje meer avontuur de volgende keer?