Renco’s muziek top 10
Voor geloofsvoer.nl schreef ik al menig top 10(‘ish). In 2014 een eerste poging, in 2015 CRN en in 2016 schreef ik een jaaroverzicht, per maand. In 2017 luisterde ik zoveel moois – of kon ik simpelweg niet kiezen – dat het een top 16 werd (met dus ook een deel 2). Vorig jaar wist ik het zowaar te trimmen tot 14 albums. En dan dit jaar, rekenend op de goedkeuring van Dick, een échte top 10. Zoals ik die eerder schreef over de periode 2000-2004, 2005-2009 en 2010-2014. Toegeven, vermoedelijk beïnvloed door mijn tweedaagse bezoek aan CRN 2019 waar ik bovenstaande foto maakte.
10. As I Lay Dying – Shaped by Fire
Een band met een reputatie met een zanger met een verleden. Ik schreef er al in 2014 over. Vorig jaar verscheen de ijzersterke single ‘My Own Grave‘ en hervatten ze het toeren. Ook in 2019 deden ze 013 aan en was ik van de partij. Een aangenaam spektakel. Dit jaar kwam ook eindelijk dat langverwachte, nieuwe album. En op zich een degelijk album, maar het is nauwelijks vernieuwend. De AILD formule werkt nog steeds, maar wordt wat repetitief. Het nummer ‘Only after we’ve fallen‘ is daar een prettig uitzondering op. Welcome back As I Lay Dying / Tim.
9. Wolves at the Gate – Eclipse
Na het sterke ‘Types & Shadows’ (2016) was het weer even stil. WATG is geen band die intensief toert én een band die zie wat lastig laat vergelijken met andere bands. En dat is zeker een compliment! Op Christmas Rock Night eerder deze maand was het een aangenaam weerzien. Steve Cobucci en Nick Detty zetten met hun ‘(un)clean vocals’ een aantrekkelijke, gevarieerde en harde (!) mix neer als headliner. Live zijn ze erg sterk en hard. Eclipse bevat veel moois (“The sum is greater than the whole.”) en opener ‘The Cure‘ zet de toon direct goed neer.
8. Chiefland – Wildflowers
Via bands als mewithoutYou, La Dispute, Touché Amoré, Listener en Hotel Books kwam ik (Duitse) Chiefland op het spoor. En net als destijds de voornoemde bands, wisten ze mijn aandacht direct te pakken. Met hun debut nog wel. Wanneer je niet eens een NL of EN-talige recensie vindt, weet je dat je een échte ontdekking deed. Een gave mix tussen hardcore, spoken word en (ingetogen) rock. Ziehier: hét voorbeeld bij wat ik versta onder het genre ‘post-hardcore’. Maar goed, het genre wordt steeds breder uitgelegd. Check ook hier de opener.
7. Northlane – Alien
Northlane is een Australische metalcore band die sinds 2009 actief is. Onlangs toerde Silent Planet nog met ze. Alien is hun vijfde album en hoe het ook kan, het is tevens het eerste album dat ik van ze hoorde. Net als bij recente albums van August Burns Red, pik je snel op dat hier een zelfverzekerde, ervaren band aan het werk is die (flink) durft te experimenteren door het genre metalcore op te rekken zonder het te bezoedelen (wat mij betreft dan). De eerste helft van het album overtuigt meer dan de twee de helft. ‘Vultures‘ is representatief.
6. La Dispute – Panorama
Lang moest ik wachten, erg lang. Maar dit jaar kwam dan toch eindelijk het vervolg op het ‘Rooms of the House‘ (2014). Dat album was meer ingetogen en rustiger dan beide voorlopers. Panorama volgt daarin het album uit 2014. De lyrics ‘uitpakken’ heb ik nog niet gedaan terwijl ik weet dat daarmee de waardering voor het album zal toenemen. Niettemin weet Dreyer me weer mee te nemen in zijn verhalen, zijn unieke stijl. Toegeven, live viel het wat tegen dit jaar. Van Panorama kwam vorige week nog een remix uit. Mixed feelings heb ik daarover. Top track is Fulton Street II. Luisteren maar!
5. Oh, Sleeper – Bloodied/Unbowed
Oh, Sleeper bracht in 2011 het sterke ‘Children of Fire‘ uit en in 2013 zetten ze dit kortstondig voort op de uitstekende EP ‘The Titan‘. Clean vocalist Shane Blay formeerde daarna met de resterende As I Lay Dying leden (terwijl Tim in de bak zat) de band Wovenwar. Met de terugkomst van Tim – en het matige succes van Wovenwar? – kwam een vervolg van Oh, Sleeper weer binnen handbereik. Op Christmas Rock Night traden ze op als headliner van avond 1/2. Dat was tof, maar qua geluidskwaliteit matig. Een afwezige drummer hielp daarbij niet. ‘Set for the Fall’ invaldrummer leverde ‘Two Ships‘ alsnog af.
4. Defeater – Defeater
Defeater kwam al eens eerder voorbij hier, in een blog getiteld ‘Forgive me my Father‘. Tussen dat album ‘Abandoned‘ opvolger ‘Defeater‘ zat 4 jaar. Weer eentje waar ik lang of wachtte. En wederom een ‘concept album‘. Het nummer ‘Mother’s Son‘ werd terecht als singel uitgebracht en alhoewel de zang ditmaal veel meer ‘in the mix’ zit (dat was even wennen) luister ik dit album veelvuldig. Wat daarbij helpt is dat het veelal ook ergens over gaat. Op dit album kan ik weer vooruit.
3. Demon Hunter – War
Demon Hunter. Een illustere bandnaam met evenzo illustere album covers. Tweemaal live gezien; wauw. Begin dit jaar brachten ze maar liefst twee albums uit: War & Peace. Album 9 en 10 in hun reeks. Impressive. Beide album vertolken een kant van deze legendarische band: het harde (War) en het zachte, melodische (Peace). Knap dat War niet alléén hard is en Peace niet alléén melodisch. Beide album zijn onmiskenbaar Demon Hunter. Check vooral de closer. Terecht, die trouwe fanbase.
2. Norma Jean – All Hail
Vroeger vond ik Norma Jean vooral een flinke bak ongestructureerde, chaotische herrie. Nu zal menigeen dat nog over mijn huidige muzieksmaak zeggen, maar Norma Jean is me meer en meer gaan bevallen. ‘Polar Similar‘ kreeg eind 2016 al zeer positieve recensies en wat mij betreft topt All Hail dat. “[…]a “mood” piece as a destructive force.” Het nummer ‘Landslide Defeater‘ illustreert perfect hoe All Hail je als luisteraar door elkaar schut en beukt. PULVERIZING (2:20). Cory Brandan weet over de jaren steeds weer verschillende mensen om zich heen te verzamelen en indrukwekkende, snoeiharde albums af te leveren. All Hail.
1. The Devil Wears Prada – The Act
Toen ik in 2016 TDWP live zag werd me duidelijk dat zanger Mike Hranica dit qua ‘strot’ niet nog jaren zou gaan volhouden. Het album met de veelzeggende titel ‘Transit Blues‘ uit datzelfde jaar bevestigde dat. Minder hard en meer variatie in stijlen (én het mooie ‘Home for Grave Pt 2‘). Vanaf The Act kwamen diverse singles uit waaronder ‘Chemical’ die al voorbij kwam. Toegeven, het was even wennen want TDWP bedoezelt nog nét niet het genre ;-) Maar wat krijgen we als luisteraars veel moois terug wanneer Mike ‘clean’ zingt. Het loopt lekker in elkaar over, zoals in ‘Lines of your Hands‘. Schreeuw mee: LET THIS BE A SONG FOR YOU!