Koninkrijkstheologie?

Ja, dat vraagteken achter de combinatie van deze twee woorden geeft mijn eerste reactie bij het lezen goed weer. Dat lezen deed ik in De Nieuwe Koers nr 5 (mijn proefabonnement is omgezet naar een regulier abonnement). Als christen ben ik bekend met het Koninkrijk van God – alhoewel vooral rationeel. In een eerdere blog deed ik een schot voor de boeg het concreet te maken. Maar Koninkrijkstheologie als module op de CHE?

Theologische onderbouwing

Bij het lezen van het artikel en deze toelichting nam de verbazing wat af. Ik schreef al eens een blog over profetisch spreken en mijn aarzeling en verlegenheid daarbij. Een stevig theologische onderbouwing lijkt me wenselijk. Zowel bij profetisch spreken als het gebed om genezing. Lees eens een blog als deze op creatov.nl.

Of neem de getuigenissen (een voorbeeld) in een gemeente. Binnen onze Nederlands Gereformeerde gemeente hebben we een aantal (groot) voorstanders , een aantal (groot) tegenstanders en een middenmoot die mijns inziens naar ‘neh’ neigt. Waarom? Hans Alblas schrijft:

“Vaak wordt er sterk vanuit de eigen ervaring gesproken, wat de boodschap op zichzelf wel aansprekend kan maken. Echter, wanneer een breder theologisch kader ontbreekt, mist de nuance vaak. Er wordt soms ook geen recht gedaan aan meer complexe situaties, waar de overtuiging en de ervaring van de spreker geen antwoord op bieden. Daarmee kun je een deel van je gehoor verliezen of zelfs kwetsen.”

Herkenbaar. Maar, kan een module je ‘leren’ profetisch te spreken? Je leren hoe een gebed om genezing ‘werkt’? Je leren een ‘goed’ getuigenis te geven? (check eens)

Alblas vervolgt:

“In de praktijkopdrachten is het de bedoeling om zelf leiding te geven aan bijvoorbeeld het ministry-gebed in de gemeente of andere activiteiten. Daarbij gaat het erom de stem van God te leren verstaan en daarnaar te handelen. Wat we belangrijk vinden en toetsen, is hoe de student op deze praktijkervaring reflecteert. Niet alleen door aan te geven hoe hij dit heeft ervaren, maar ook hoe hij het kan verantwoorden vanuit de theorie”

Nogmaals, iets wat ik van harte toejuich. Maar kan je iets als de stem van God verstaan – wat naar mijn idee per definitie iets is wat je heel individueel ervaart – theoretisch (ik hoop: theologisch) goed verantwoorden? Gaan die twee hand in hand? Gevoelsmatig heb ik mijn twijfels.

Spanningsveld

Verderop in het artikel wordt de link gelegd naar het spanningsveld van het Koninkrijk van God: van het ‘reeds’ en het ‘nog niet’. Nou, als ik iets vroeger (en nu?) toch niet begreep is het wel hoe het zowél nu als komend kan zijn. Enfin, Alblas schrijft:

“In de praktijk zie je dat veel mensen doorschieten naar de uitersten. Dus óf het reeds; claimen dat alles mogelijk is omdat Gods Koninkrijk al is gekomen, óf het nog niet; vooral leven vanuit het ontbreken van Gods direct ingrijpen en ons leven. Koninkrijkstheologie wil die twee daadwerkelijk bij elkaar brengen in theorie én praktijk.”

Verderop concludeert hij treffend dat de ‘gulden middenweg’ hier niet inhoudt: ergens tussen beide uitersten in. Want juist die paradox van het midden maakt die niet het veilige ‘poldermidden’. Het is veel veiliger je hier in een uiterste te bevinden. Lennert schreef daar eerder over.

De charismatische vernieuwing bij de evangelisch christenen bevindt zich vooral richting het ‘nu’ van het Koninkrijk (door de komst van de Heilige Geest) terwijl de reformatorische christenen er meer aandacht voor het ‘nog niet’ is. Beide stromingen binnen het christendom worden door Wikipedia omschreven als orthodox-protestant, tegenhanger van vrijzinnig-protestant. Ik meen dat de Nederlands Gereformeerde Kerk (NGK) eveneens orthodox-protestant is, met een voor gereformeerde begrippen bovengemiddelde vleug vrijzinnigheid.

Ja, ik dwaal af maar het is een opmaat naar de volgende paragraaf.

Op reis of bestemming reeds bereikt

Afgelopen zondagochtend was ik na mijn langste kerk-hiatus ooit weer in m’n NGK kerk. Het thema was ‘Ga je mee op reis?’. Uiteraard met een flinke knipoog naar de op handen zijnde zomervakantie. Zelf plaatste ik het meer in de context van bovenstaande: zijn we vooral op reis, onderweg naar het Koninkrijk van God? Of is dat Koninkrijk er al (ten dele) en bemoeilijkt het aangeleerde (abstracte) taalgebruik het te herkennen als zodanig? Of er over te kunnen denken in meer alledaagse woorden..

Weet je, voor mij blijft het lastig het ‘nu’ van Gods Koninkrijk te verenigen met deze wereld. Maar Jezus kon er (bij wijzen van spreken) niet over ophouden. Lees hier maar eens verder. Dat vind ik maar moeilijk te rijmen met het ‘nog niet’. Voor mij voelde de preek wat veilig en braaf, zo vlak voor de vakantie. Dat doet mij vermoeden dat ik meer neig naar het ‘nu’, maar dan zonder menig ‘verschijningsvorm’ die de charismatische beweging aanreikt. Dus meer dat de bestemming van de reis al bereikt is: met de komst van Jezus is het Koninkrijk werkelijkheid geworden. Het ís er dus.

Oncomfortabel

En dat voelt toch als in het oncomfortabele midden zitten. De paradoxale gulden middenweg van (willen) geloven dat Gods Koninkrijk er is, en dat van betekenis willen laten zijn in mijn leven. En niet weten of geleerd zijn hoe dat moet binnen een kerkelijk context anders dan die van een evangelische gemeente. En toegeven: die context ken ik vooral via/door anderen, en nauwelijks uit eerste hand.

Lastig.