Schreeuwen, beuken, blèhren, rennen, dansen en raggen. Een gemiddeld concert in de wat meer pittige hoek van het muzikale spectrum wordt gekenmerkt door een flink bewegende en niet zelden agressief ogende menigte. Vanwege de vereiste vocale inspanning en het afmattende effect van die constante moshpit tikken dergelijke concerten zelden de 1,5 u aan. Talloze keren ben ik er bij geweest en vandaag een soort van concertverslag, maar dan anders.
Muziek luisteren is iets dat ik graag mag doen. Tijdens het hardlopen, op het werk en ook veel in de auto. Sinds een half jaar heb ik een abonnement op Google Play Music All Access (soort Spotify) en stream ik er vrolijk op los via mijn telefoon, laptop en pc. Wel even de databundel in de gaten houden dus en albums zoveel mogelijk vooraf via WiFi downloaden in het geval van ‘on the road’ muziek.
Wees gerust, na deze post zal ik jullie voorlopig niet meer lastigvallen met posts over La Dispute. In de afgelopen weken heb ik hier op geloofsvoer.nl de lyrics van hun drie albums uitgebreid besproken. Achtereenvolgens ‘Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair‘, ‘Wildlife‘ en ‘Rooms of the House‘. Op zaterdag 3 mei toog ik samen met mijn broertje naar Bochum, Duitsland voor ‘the real thing’. Een kort verslag.
Vandaag de bespreking van het meest recente album van La Dispute. Komende zaterdag staat hun concert in Bochum, Duitsland op het programa dus een mooi moment het drieluik af te ronden. Eerder besprak ik met jullie de songteksten en thematiek van ‘Somewhere at the bottom of the river between vega and altair‘ en ‘Wildlife‘. Vandaag dus ‘Rooms of the House’. Weer een heel ander album, dat deels breekt met de intensiteit van de eerdere twee albums. Een opluchting/verbetering of niet?
Twee weken geleden heb ik hier op geloofsvoer.nl het album ‘Somewhere at the Bottom of the River between Vega and Altair’ besproken (check) met de belofte dat ook de overige twee albums aan de beurt komen. Nu maak ik wel eens vaker beloftes bij een post (zo van ‘daar gaan we het later nog eens over hebben’), maar deze los ik graag snel in.
Afgelopen vrijdag bezocht ik, bij wijze van een ‘vroege Goede Vrijdag’, een passie-uitvoering (zo heet dat dan) genaamd: De Dood van de Zoon (link website). Niet onbelangrijk: mijn moeder haakte op het laatste moment ook aan. Net zoals ik op twitter kennis had gemaakt met @dedoodvandezoon, had zij ook via (mijn) tweets kennis gemaakt. Waarom ik dat noem? Omdat, achteraf bezien, je beter samen met iemand naar De Dood van de Zoon kan gaan. Waarom? Omdat je dan kan napraten. Want dat wil je, niet direct na afloop, maar wel daarna. Mijn moeder leest dit bericht ook dus ik verwacht op korte termijn een uitnodiging ;-)
copyright © geloofsvoer.nl - 2013-2018
