Skip to main content

De 2021 muziek top 10 (Renco)

Ook dit jaar zet Renco zijn muziek op rij: mooi, mooier, mooist.

Traditiegetrouw zet Renco zijn favoriete muziek van het jaar op rij in een eindejaarslijst. Tien albums die de moeite van het luisteren meer dan waard zijn.
| Renco Schoemaker |

Keuzes..

Ik schreef al heel wat muziekoverzichten, concertverslagen en eindejaarslijstjes hier op geloofsvoer. Ook dit jaar heb ik mezelf weer gedwongen tot een top 10 (en dus niet meer). En dat gaat me steeds beter af. Ditmaal heb ik ook extra aandacht besteed aan de lay-out van dit overzicht zodat het er allemaal wat gelikter uitziet. Tja, naast het oor wil ook het oog wat. Ik hoop dat je, wanneer je enige aanleg hebt voor mijn genre, de albums of nummer(s) een luisterpoging geeft. Menig naam kwam links- of rechtsom al eens eerder voorbij. Heb je elders een toffe, muzikale eindejaarslijst gespot? Deel ‘em in de comments. Maar nu eerst: press play & enjoy the ride. O ja, wat mij betreft zijn livestreams van optredens beter te pruimen dan verwacht, maar het wordt tijd voor het echte werk…! Zwetende mensen in te kleine ruimtes klinkt toch heel aantrekkelijk, nietwaar?

10. Songs of Death and Resurrection

Demon Hunter

Bariton in ballads

#acoustic #unplugged

Twee jaar geleden stond Demon Hunter met het album ‘War’ (van dubbelaar War/Peace) nog nipt in mijn top 3, dit jaar nipt in de top 10. Het album heeft menig luisterbeurt gehad en zonder het prachtige nummer Praise the Void was ‘ie misschien wel buiten deze top geland.

De ‘classics’ staan er grotendeels op; de metal ballads maar dan zonder de zware gitaren. Zanger Ryan Clark houdt het desalniettemin bijeen al moet gezegd worden dat enkele nummers een wat recht-toe-recht-aan akoestische versie hebben gekregen. Na een complete luisterbeurt wens je de bariton van Ryan weer te horen tegen het decor van zwaar drum- en gitaarwerk.

En toch, een prijzenswaardige en gedurfde toevoeging aan hun al imposante albumreeks. Op naar het volgende album Exile dat hopelijk in 2022 arriveert?

Favo nummer

Spotify playlist

9. Prologue

Mothaltar

Rauw doch melodieus

#metalcore #progressive

Out of nowhere. Menig band perste er een EP uit de afgelopen (corona)periode en voor deze veelbelovende Scandinavische metalcore band was het eveneens het debut. In 2019 was daar de Duitse band Chiefland die mijn eindejaarslijst wist te halen. Dit jaar is het Mothalter en, verderop, Exanimate.

Mothaltar zet een zwaar, rauw doch melodieus geluid neer doorspekt van (duidelijke christelijke) songteksten. Er zitten voldoende ‘clean vocals’ in om de regelmatig aanwezige eentonigheid in dit genre te bestrijden. Sterker nog, de muziek valt meerdere keren even stil, om vervolgens opnieuw op te bouwen. En een album (of EP) beginnen met een instrumentaal nummer getuigt van lef.

Voor nu laat Prologue zien waar deze band toe in staat is en da’s voldoende voor plekje 9.

Favo nummer

Spotify playlist

8. The Letter Black

The Letter Black

Hard-rock zoals het hoort

#hardrock #femalevocals

Het genre waarin The Letter Black zich bevindt doet mij direct (terug)denken aan Christmas Rock Night, Ennepetal. Het is alweer even geleden dat ik die tweedaagse bezocht en ik kan eerlijk gezegd amper wachten.

Enfin, denk Fireflight die met hun 2019 release ‘Who We Are’ zéér positief verrasten. Toegeven, het eerdere werk van The Letter Black heb ik weinig onderscheidend gevonden. Eenvoudige, eendimensionale poppy hardrock die niet wist te overtuigen. Maar in navolging van Fireflight wist hun ‘self-titled’ release dit jaar wél te raken. Stiekem zijn die synths, geluidseffecten en snufje rap mits goed opgediend een guilty pleasure.

De soms wat goedkope songteksten krijg je er als luisteraard gratis bij. Dit alles neemt niet weg dat de gitaren lekker present zijn en dat luistert goed weg.

Favo nummer

Spotify playlist

7. Luminous

Exanimate

Strak, snel, shoegaze

#post-metal #metalcore

Het blijft een vreemd criterium, maar soms probeer ik een album op basis van de album cover. Zo verging het mij ook met Luminous van het voor mij onbekende Exanimate. De instrumentale intro gaat over een strakke, snelle (shoegaze) metal die bij vlagen doet denken aan Deafheaven.

Djent liefhebbers worden niet teleurgesteld. Mij viel vooral de zang op en het melodieuze (tweede) gitaarwerk. Neem nu dat refrein van Mosaic Warfare; love it. Overal is het een mix van onversneden metal, een tikje dramatische hardcore(zang) en double bass drums. Qua snelheid deed het me denken aan 94 hours van As I Lay Dying.

Met associaties aan deze metalcore legendes en de shoegaze blackmetal heren van Deafheaven – die deze top 10 níet haalden met hun Infinite Granite – zit het qua veelbelovendheid wel goed. En toch een onderscheidend, eigen geluid. Klasse.

Favo nummer

Spotify playlist

6. The Fire Itself

Phinehas

Onversneden metal(core)

#metal #metalcore

Zeker geen onbekenden in het wereldje van de (christelijke) metalcore. Ze kwamen al meerdere keren voorbij hier op geloofsvoer. Dark Flag wist in 2017 mijn eindejaarslijst ook al te halen, maar kreeg in de jaren daarna niet vaak voorrang op andere muziek.

Dat kwam vooral door de vreemde wijze waarop het album gemixed is: echt al een metalalbum met relatief weinig bas en bass. Ook op The Fire Itself hoor je dat Phinehas onversneden metal roots heeft en trouw is aan het genre. Verwacht minder geëxperimenteer dan op Dark Flag, maar in z’n algemeenheid wél een consistenter album wat het tempo er lekker in houdt. Ik wil ook riffs horen immers en krijg zowaar de gitaarsolo’s erbij.

De muzikale eenvoud waarvan As I Lay Dying regelmatig wordt beticht, gaat hier ook deels op. En toch hè; lekker aan de oren. Kudos voor zanger Sean McCulloch.

Favo nummer

Spotify playlist

5. Zombie II

The Devil Wears Prada

Een waardig opvolger

#melodic #metalcore

Tja, TDWP lijkt weinig fout te kunnen doen de laatste jaren. Alhoewel niet iedereen de stijlverandering ingezet op het 2016 album ‘Transit Blues’ kon waarderen (ik wel), zullen met ZII (Zombie EP 2) de fans van het zwaardere en hardere werk terug hebben gewonnen.

Tussenliggend briljant album The Act eindigde in mijn lijst van 2019. Dit jaar keek ik hun ZII livestream (zij en wij moeten toch wat) en dat maakte meer indruk op me dan hun live optreden van enkele jaren terug. Toen leek frontman en zanger Mike Hranica het niet meer zo te trekken. Dat bleek een incident, zeg maar.

ZII is een EP zoals je ze niet beter krijgt. Vijf nummers, maar vijf keer (hard) raak én als kers op de taart samenhang tussen die nummers. Aan boord bij label Solid State wisten ze hun Zombie EP kraker uit 2010 te evenaren, wat mij betreft. Het nummer Forlorn heeft in zich wat de EP als geheel in zich heeft.

Favo nummer

Spotify playlist

4. Sunbreather

Fallstar

Dé genremixers

#hardrock #hip-hop #metalcore #nu-metal

Het is natuurlijk een genre van niks: nu-metal. Doet me denken aan Korn, P.O.D. en Linkin Park. Stuk voor stuk bands die ik nog wel (eens) luister, maar Fallstar valt – see what I did there – niet lekker in dat genre.

Probleem is: ze mixen met succes zoveel genres door elkaar dat ze überhaupt lastig te categoriseren zijn. Ik ken geen band die zo goed genres mengt als Fallstar. Het is rock, pop, hip-hop, metalcore, hardcore en rap door elkaar. Precies, dat zegt je weinig natuurlijk. Deze mix werkt uitstekend op ‘Sunbreather’ dat pas na zes jaren wachten volgde op ‘Future Golden Age’.

Ook qua teksten heeft de band wat te melden; geen dertien-in-een-dozijn teksten (eat that, P.O.D.) maar rake woorden over actuele maatschappelijk onderwerpen. Kan zo nu en dan wat geschreeuw wel verdragen, dan ga je dit album zeker waarderen. Prettige melodieën en catchy choruses. Voor mij staat ‘When Justice Cracks the Sky’ nog op één, maar probeer zeker ook ‘King Lazer’.

Favo nummer

Spotify playlist

3. Niratias

Chevelle

Perfect van start

#alternative #rock #metal

Gaandeweg zijn we in de top 3 beland met hier op drie Chevelle. De prachtige single ‘Letter from a Thief’ van het 2009 album ‘SciFi Crimes’ kwam al eens voorbij, al niet zo prominent.

Toen ik Niratias aanzette was ik direct verkocht. Wauw, alleen die opener ‘Verruckt’ al. Dat gitaarwerk klinkt zó prettig en wordt geperfectioneerd in nummers als ‘Mars Simula’, ‘Piistol Star’ maar vooral in ‘Self Destructor’. Wát een rif. Tel daar de onderscheidende stem van Pete Loeffler bij op en je hebt Chevelle. Pik je er direct uit.

De band bestaat al sinds 1995 (!) en bestaat nog steeds uit broers Pete en Sam. Eenmaal zag ik ze live in Duitsland en daar kregen we precies opgediend waar we (helemaal) voor gekomen waren. Chevelle wist mij niet eerder zo te overtuigen. Ze experimenteren lekker in ‘Test, Test … Enough’ en weten mij bij de strot te pakken met het ingetogen ‘Endlessly’. Die man kan zingen hè, wauw.

Favo nummer

Spotify playlist

2. Cura Nata

Spirit Breaker

Ultieme beukplaat

#progressive #metalcore

Enkele maanden wist ik al dat dít album een echt AOTY kanshebber zou zijn voor mij. Spirit Breaker luisterde ik wel eens eerder, maar kwam voor mij niet boven het maaiveld uit. Met Cura Nata  werd dat totaal anders. Een héérlijke beukplaat :)

Flauros kwam al voorbij hier na enkele ingetogen nummers tijdens de zomervakantie en illustreert dat het stevige gehalte van het album uitstekend. Met het risico in de herhaling te vallen: ook hier pakte het openingsnummer ‘Stardust Memory’ dat naadloos overgaat in ‘Pure Fury & Wonder’ mij dírect. Als een klein kind dat een cadeau uitpakt, zo wist ik dat dit album wel eens heel mooi kon gaan worden.

Tekstueel wist dat tweetal nummers ook de aandacht te pakken: “Color me immortal. Color me, color me” en “Do you color me? Oh God, you color me”. Spirit Breaker deelt weliswaar het genre metalcore met een band als Phinehas, maar klinkt werkelijk totaal anders. Spirit Breaker is hoorbaar jonger, recenter in hun geluid. Meer ‘core’ en djent en minder ‘metal’. Nou ja, genoeg gezeurs over niche genres. Luistert dat!

Favo nummer

Spotify playlist

1. Iridescent

Silent Planet

Wát een album!

#melodic #metalcore #hardcore

Wie mij een beetje kent weet dat ik zo’n eindejaarslijst vrij serieus aanpak. Een plek in deze lijst moet verdiend worden, zeg maar. Die arbeiders in de wijngaard uit de Bijbel die in de namiddag aan kwam zetten, maar aan het einde van de rit hetzelfde dagloon ontving als de werkers die de hele dag hadden lopen zwoegen, dat idee steekt. Dus een band die ergens halverwege het 4e kwartaal een album uitbrengt moet van goeden huize komen. Maar je moet dan ook eerlijk zijn wanneer precies dát gebeurt.

In 2018 eindigden ze op de 7e plaats in de middenmoot, maar deze eerste plaats is verdiend. Iridescent is gewoon héél goed. Er staat werkelijk geen slecht nummer op. Het album behoudt als collectief veel beter ‘momentum’ dan haar voorgangers die mijns inziens vooral leunden op meerdere sterke singles. Iridescent staat in z’n geheel als een huis.

Extra aandacht voor ‘Second Sun’ als hoogtepunt, maar evenzo voor single (jaja, gedurfd) Terminal. Zanger Garrett Russell kampt met depressies en werd daarvoor opgenomen en moest daardoor de net gestarte EU tour afzeggen. Hoe opgenomen worden moet zijn, laat hij je niet alleen horen maar ook voelen. Wát een album! Kippenvel.

Favo nummer

Spotify playlist

Een genoegen

Toegeven, zo’n eindejaarslijst samenstellen en opmaken kost de nodige tijd. Maar al zou geen spreekwoordelijke hond het lezen; ík lees m’n eigen lijstjes later graag nog eens terug. En mede-blogger en lijstjes aficionado Dick reken ik gemakshalve ook alvast tot de schare lezers. En wanneer jij het ook tot hier hebt gehaald, zeg ik: dank voor je (luister)aandacht! Tot slot hieronder nog de tegenvallers én de zogenaamde ‘honorable mentions’ .

Tegenvallers

Architects

For Those That Wish to Exist

De twee albums hiervoor zet ik nog wel eens op, maar die nieuwe album weet eigenlijk weinig nieuws te brengen. Uitgezonderd het laatste nummer (!)

Beartooth

Below

Het vorige album Disease was een verrassing in 2018 en landde op de 3e plaats. Het nieuwe album kreeg (direct) twee luisterbeurten, maar brengt nauwelijks iets.

Convictions

I Won’t Survive

Hope for the Broken uit 2018 – landde eveneens in mijn eindejaarslijst – legde de lat hoog, maar met I Won’t Survive wordt die lat bij lange na niet gehaald.

Wage War

Maniac

Wist in 2017 mijn aandacht volop te pakken met Deadweight. Opvolger 2019 niet en ook Maniac blijft steken en generieke weinigzeggendheid. Jammer!

Honorable mentions

68

Give One Take One

Het duo weet muziek te maken die op één of andere manier pakt, zonder dat ik er fán van wordt. Ik deelde er al eens eentje hier. Niet in de top 10, maar toch.

Empty

Made of Fire

Van hun debutalbum werd ik aangenaam nostalgisch en alhoewel de genremix op Made of Fire totaal anders is, flikken ze het in zekere zin opnieuw.

Impending Doom

Hellbent

Traditiegetrouw met verontrustende album cover, weten de heren opnieuw – hetzij kort – fraai werk af te leveren. Je moet er de kop wel naar hebben staan.

Thrice

Horizons East/West

Een equivalent van nummer Black Honey trof ik (nog) niet aan op deze nieuwe plaat, maar het zit weer ingenieus in elkaar. Onmiskenbaar Thrice.