Natuurlijk zijn mijn gedachten uitgegaan naar de meer vrijzinnige flanken, qua leer. Ik schreef eens deze blog over de Remonstranten. Jaren geleden bezocht ik met Dick een kerkdienst van een vrijzinnig-protestantse gemeente en we meenden beide dat er daar wel heel erg God in woord werd gemeden. Je mag het er wel inleggen, maar hardop uitsprekend dwingt het af. Dat is slecht te rijmen met de vrijzinnigheid. Alain ervoer:
“Ik sprak een preekvoorziener die mij inlichtte over de gang van zaken in de kerk waar ik zou voorgaan. “Het Onze Vader moet je maar niet bidden, daar heeft men hier een hekel aan”, zei ze. “Het woord Heer zou ik ook vermijden. Je mag uit de Bijbel lezen, maar het hoeft niet, een boeddhistisch verhaal is ook goed. Oh, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar voor sommigen hier is ook het woordje God taboe.” Hier was ruimdenkendheid naar andersdenkenden toe nagenoeg omgeslagen in een vorm van christelijke zelfhaat.”
De ruimdenkendheid van de vrijzinnigen heeft een onverdraagzame keerzijde, maar toch trekt ze me. Waarom? Om wat Alain hier schrijft:
“In de vrijzinnigheid mag je de Bijbel gerust tegenspreken, en zelfs openlijk uitkomen voor je twijfels bij de meest fundamentele aspecten van het christelijk geloof. Je mag kritisch zijn op je eigen traditie en openstaan voor de waarde van andere religieuze richtingen. Dat kan bijzonder verrijkend zijn en je kunt, vastgelopen in starre hoeken van het christendom, fijn op adem komen in de vrijzinnigheid.”
Maar zaken ‘bij naam’ noemen past kennelijk niet lekker in de vrijzinnigheid – alsof de vrijzinnigheid een doel op zichzelf wordt. Ik proef er duidelijke een postmoderne levensvisie in en die spreekt me niet bijzonder aan. Over postmodernisme ging het al vaak hier. Dien je binnen de vrijzinnige flank elke aanspraak of referentie op/naar een universele waarheid – Waarheid – in te leveren bij de voordeur? Dat is mij een te groot offer.
Geef een reactie