Vertrouwen

Onzekerheid en angst kenmerken de corona crisis. Hoe bied je dat het hoofd? We hebben al genoeg aan de praktische consequenties van de crisis: hoe gaan we het oplossen met school? Werk? Sociale contacten? Maar ook de mentale consequenties blijken een grote rol te spelen: hoe ga ik met de crisis, met het op elkaars lip zitten, afwezigheid van sociale interactie (vrienden, familie, sport en kerk)om?

Voor de praktische zaken krijgen we legio tips, trucs en handvatten uitgeraakt via de overheid, sociale media enzovoorts, maar hoe pak je nu die mentale zaken aan? Dit verschilt natuurlijk van persoon tot persoon, maar hoe nu precies hiermee om te gaan? Dit blijft en blijkt moeilijk te verzorgen/begeleiden/faciliteren, nog los van die individuele toepassingen.

Gids

Ik merk een onzekerheid die zich vooral van binnen afspeelt. Een innerlijke verdeeldheid waarbij ik me aan de ene kant niet druk wil maken over de toekomst en meer in het nú wil leven (de toekomst is toch onbekend) en aan de andere kant toch voortdurend uitkijk naar signalen die een concrete, veilige toekomst beloven (ook al weet ik dat ze eigenlijk niets echt kunnen beloven).

Ik wil graag rust en zekerheid uitstralen, als tegenhanger van al die angst, populisme en complottheorieën, maar dat is zo makkelijk nog niet. Maar ik ben erachter gekomen dat het geloof een betrouwbare gids onder de vele interne en externe raadgevers kan zijn. Ik las de afgelopen tijd allerlei columns van (christelijke) schrijvers die met mij worstelden, maar eveneens hoop vinden in die eeuwenoude, maar ó zo actuele hoop die de Bijbel biedt.

Pasen

Die belofte van Pasen, dat onze toekomst al is veiliggesteld, kwam zodoende ook voor het eerst echt bij mij binnen. Die veiligstelling begreep ik al wel eerder, maar nu snapte ik dat vertrouwen waaruit ik mag leven, maar dan ook écht leven. Alsof je een sollicitatie moet voorbereiden, waarbij je al weet dat je de baan krijgt. Alsof je een aan het trainen bent voor een hardloopwedstrijd, die je toch wel zult uitlopen.

Ongeacht de omstandigheden..

Opdracht

De allerlaatste woorden die ik las met Pasen, uit het Matteüs evangelie (28:20). “En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van de wereld”.

En die “alle dagen” zijn zo hoopvol samen met die belofte dat de toekomst al is veiliggesteld, dat die woorden mij duidelijk maken dat ik meer moet leven vanuit dat vertrouwen. Juist in de huidige crisis met al haar onzekerheden, de neigingen om die te willen duiden vanuit een of andere goddelijke sturing, door die maar gewoon te laten zijn (voor wat het is) en leven vanuit die belofte. En daar vertrouwen uit putten.

 Ook al lukt dit niet elke dag, maar dat is wel mijn opdracht.