As I Lay Dying – Shadows are Security [2005]
Dit album luister ik nog steeds regelmatig. Ik zag ze afgelopen jaar live in 013 en dit jaar wederom in het najaar. Live zijn ze ijzersterk, maar de band is niet onomstreden. Het kostte me wat mentale moeite om ze weer te omarmen na die sterke nieuwe single… Maar ja, dat openingsnummer Meaning in Tragedy van dit album blijft ijzersterk! “Meaning in tragedy or tragedy
In the search for meaning” Onlangs publiceerden ze via de stichting Heart Support (van Lake Luhrs, zanger August Burns Red) deze video. Onvervalste metalcore van een grootse band
Nodes of Ranvier – The Years to Come [2005]
Nodes of Ranvier had een relatief kort, maar intens bestaan. In vijf jaar tijd brachten ze maar liefst vier albums uit. Qua stijl zijn de moeilijk te duiden, temeer omdat er tussen de albums nogal verschillen zijn. Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de vele bandleden die elkaar opvolgen. Het teksten van onderstaand nummer doen denken aan ‘Dichotomy’ (verderop), al is de muziekstijl toegankelijker. Zowel de screams als de clean vocals zijn goed verstaanbaar. Nog steeds prettig aan de oren zo nu en dan. Early metalcore.
Underoath – Define the Great Line [2006]
Het mag geen verrassing zijn dat dit album van Underoath in dit lijstje staat. ‘Define the Great Line’ heeft de tand des tijds een tikkie beter doorstaan dan voorloper ‘They’re Only Chasing Safety’. Met het nummer ‘Writing on the Walls‘ braken ze door bij het grote publiek. Het album werd zeer goed ontvangen en daar ben ik het volkomen mee eens. Het afsluitende nummer ‘To Whon it May Concern’ is qua thematiek vrij donker, maar bezorgt mij (en vele anderen) steeds weer kippenvel. Tijdens hun ‘Reunion (World) Tour’ speelden ze zowel ‘They’re Only Chasing Safety’ als ‘Define the Great Line’ front-to-back. Het is één van de gaafste concerten die ook ooit bezocht. Ook heel mooi, ‘Casting Such A Thin Shadow‘. Underoath heeft z’n eigen genre gemaakt. ‘Nuf said.
En verder
Red – End of Silence [2006]
Red. Compleet nieuwe band die wat mij betreft tapt uit het vaatje van Linkin Park. Iets te gelikt, te poppy en te mainstream voor de doorgewinterde metalheads, maar toch… Prettig aan de oren (ondanks de zwaar aangezette strijkers). Met maar liefst zes singles een commercieel succes. Later albums konden mij minder bekoren; ik vermoed voornamelijk omdat het element van de verassing er niet meer was. ‘More of the same’. Live gezien in, jawel, Zwolle. Is menig muziek hier je te hard/zwaar, dan is Red misschien iets voor je. Hardrock met violen.
Anberlin – Cities [2007]
Anberlin kon mijn aandacht niet pakken, ondanks hun (grote) succes. Hun eerste twee album vond ik weinig onderscheidend, maar Cities had en heeft iets. Talloze keren heb ik het album geluisterd, talloze keren. Ik deelde al eens de epische track (*fin) hier. Meer straightforward zijn Godspeed, Adelaide en The Unwinding Cable Car. Vanaf Cities ben ik de band nauwgezet gaan volgen. Na Lowborn was het gedaan met de band, maar ze treden zo nu en dan weer op. Live zag ik ze (lang geleden) in Amersfoort. De daarop volgende trip naar de kroeg was bijna net zo episch als (*fin) herinner ik me. IJzersterke, alternatieve rock.
Demon Hunter – Storm The Gates Of Hell [2007]
Storm The Gates Of Hell meeschrijven in het refrein, héérlijk. “Wake the lifeless, die to fight this
Stand beside me, storm the gates of hell
Wake the lifeless, die to fight this
Stand beside me, storm the gates of hell
Storm the gates of hell“ Zeker, dat valt in de categorie ‘afreageren’ en ‘agressief’. Tweemaal zag ik ze live en vooral een paar jaar terug in Duitsland was ontzettend gaaf. Ze speelden ook ‘Cross to Bear‘. Maar ook op dit album staat veel moois, als Lead us Home, Carry me Down and I am You. Metal van de meesters.
Becoming the Archetype – Dichotomy [2008]
Becoming the Archetype stond ook in het eerste deel van dit overzicht. Tussen ‘Terminate Damnation’ en ‘Dichotomy’ brachten ze ‘The Physics of Fire’ uit en dat vond ik helemaal niks. Paar keer geluisterd en daarna nooit weer. Ook het werk na Dichotomy boeit me niet, maar Dichotomy is zonder twijfel het beste album dat ze maakten. En zeker, ik heb iets met de laatste nummers van albums. Hier is dat ‘End of Age’ met in het 2e couplet de tekst: If He speaks the earth will crumble, If He moves the universe will fall. Nog steeds een prachtige verwoording van Gods almacht. Heerlijk deathcore album.
La Dispute – Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair [2008]
Tja, La Dispute. Daar heb ik al eens meer over geschreven hier. Vorig jaar zag ik ze live en over 1,5 week wederom. Dit album introduceerde mij in een muziekstijl waarvan ik niet had kunnen bedenken dat die bestond. Zanger Jordan Dreyer bulkt er in hoog tempo complete epistels uit, en dat per nummer. Ik heb in de loop der jaren niet veel mede-liefhebbers gevonden, maar hun concerten zijn steevast uitverkocht. Het later Wildlife vind ik beter, met daarop bijvoorbeeld ‘The Moest Beautiful Bitter Fruit‘. Op dit debut, waarvan vorig jaar een puike ‘10th Anniversary‘ uitkwam, staat ook Andria. Check hoe iedereen de teksten kent (mijzelf incluis ;-) Post-hardcore op z’n best.
August Burns Red – Constellations [2009]
Mastodonten wat mij betreft. Zeer indrukwekkend hoe ABR door de jaren heen de grenzen steeds heeft weten te verleggen terwijl ze trouw bleven aan dat wat hen succesvol maakte. Om het jaar een dijk van een album en bijna jaarlijks een (wereld)tour. Unreal. Ik houd mezelf voor dat ik pas aanhaakte bij het album Leveler, maar als in Constellations aanzet (vandaag verschijnt de 10th Anniversary) ken ik toch ineens praktisch elk nummer. Fan-favorite is ‘White Washed’ met die heerlijke gitaar opener. Commence headbanging. Beter dan dit wordt melodische metalcore niet. Trust me.
Chevelle – Sci-Fi Crimes [2009]
Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk hoe ik bij deze band ben uitgekomen, maar ik vermoed vanwege het (christelijke) label. Chevelle heeft, net als Anberlin en RED, een rustigere muziekstijl. Ze gaan al mee sinds 1995 (!) en hebben wat mij betreft nog geen slecht album gemaakt. Net als ABR brengen ze eens per (ruim) twee jaar een album uit. In 2009 was dat Sci-Fi Crimes. Eenmaal zag ik ze live in Duitsland. Dat kostte enige moeite, maar was zeer de moeite waard. Een indrukwekkend groot repertoire hielp daarbij goed. De zang is direct herkenbaar als zijnde Chevelle. Het nummer ‘Letter from a Thief’ pakte me direct vanwege dat prachtige refrein en die lekkere gitaarriffs. Alternative metal, done best.
Iets meer over auteur Renco Schoemaker
Geef een reactie