Ik ben verdrietig

Onlangs werd ik lid van de ChristenUnie (zie ook mijn eerdere blog 1, 2) en als welkomstgeschenk kreeg ik het boekje ‘Waarom doe ik dit in vredesnaam?’ van Gert-Jan Segers. In het voorwoord merkt Beatrice de Graaf op dat Gert-Jan wat zwaar op de hand is. En ja, na het lezen van diverse columns (het boekje is daar een verzameling van) moet ik beamen dat hij in ieder geval op schrift veelal zo is. Ik schaar mezelf ook in die categorie. Ik weet me beter raad met verdriet dan met blijdschap. En dat verdriet, dat is er.

Persoonlijk

Ja, deze blog is nogal persoonlijk. M’n vader en moeder zijn ziek. Op heel verschillende wijze en doet me verdriet en pijn. Ik schrijf deze zinnen met tranen in de ogen. Gisteren liep ik richting het perron voor de gebruikelijke trein en trof de pianist uit onze kerk aan op de piano die op het station staat. Hij speelde een opwekkingslied, met verve. Ik weet niet eens meer welke, maar ik heb heel wat emotie moeten wegdrukken. In moeilijke tijden is het de muziek die als eerste m’n werkelijke gemoed verraadt.

En dit is niet de plek om er verder over uit te wijden. Wel moet ik vaak denken aan mijn opa’s en oma’s, die allen niet meer leven. En hoe mijn ouders liefdevol voor hen zorgden. Ze stierven ruim 10 jaar terug vrij snel achter elkaar, uitgezonderd één oma die al in 1995 overleed op, jawel, 5 mei toen we 50 jaar bevrijding vierden. Om hen heb ik zo nu en dan nog intens verdriet. Ik schreef in 2008 een (sinterklaas)gedicht voor mijn vader dat hij op verzoek pas las toen we allemaal huiswaarts waren. Ik denk niet dat iemand anders in familie weet dat ik het toen schreef, maar ik zocht het op.

Opa & oma

Tussen alle mooi geschreven gedichten ook tijd voor een serieuze noot.
Want in de afgelopen jaren was het verlies groot.
Waar vorig jaar je moeder overleed na een tijd van ziekte en achteruitgang,
Is afgelopen jaar ook je vader je ontvallen. Wederom een moeilijke gang.
Het verdriet en de rouw is nog nadrukkelijk aanwezig,
Samen moeten we het gemis dragen, maar soms ook alleen, en afwezig.

Moeilijk is het geweest en nog steeds is daar die lege stoel.
Daar zat opa, iedereen weet wat ik bedoel.
Soms lachend, dat we dachten dat hij er in bleef.
Soms zat door dit lachen zelfs zijn gebit even scheef.
Op de bank onze lieve en zorgzame oma,
Zachter en minder uitgesproken, maar toch één met opa.

Tijdens dit soort gelegenheden komt het allemaal zo dichtbij,
Ze zijn beiden niet meer onder ons, ook hier niet meer bij.
De kerstdagen zijn niet voor te stellen zonder het gezamenlijk eten,
Het is voorbij, iets wat we allemaal weten.
Laten we stilstaan bij wat ze hebben betekend voor ons allemaal,
We hebben ze ons meegegeven en nagelaten, misschien in hun eigen “ taal”.
Daarom niet minder waardevol en van betekenis,
Groot zal het blijven: het gemis.

Wim, pa, tot grote steun ben je ze geweest.
Die onvoorwaardelijke inzet waardeerden ze het meest.
Altijd stond je voor ze klaar en was je daar.
De leuke momenten en moeilijk tijden.
Hopelijk iets waar ze zich ook nu nog over verblijden.

Hoe het voelt

Ik hoop van harte dat mijn ongelijk snel wordt bewezen, maar het voelt alsof ik (samen met mijn (half)broer en (half)zus) in een nieuw tijdperk ben beland met mijn ouders*. Een van meer zorg en zorgen. Daarin hoop ik dat zowel mijn vader als mijn moeder ervaart dat we er onvoorwaardelijk voor hen zijn.

Nu eerst huilen.

*mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was en beide hertrouwd