Top 16 albums uit 2017 (deel 1)
Vorig jaar schreef ik een uitgebreid muziekoverzicht omdat 2016 werkelijk een prachtjaar was. Zoveel moois was er te beluisteren. Eerder deed ik iets soortgelijks voor 2014. Dit jaar kwam qua muzikaal moois wat moeilijk op gang, maar verderop richting zomer en najaar werd dat ruimschoots goedgemaakt.
Twee delen
Na vele, grondige luisterbeurten en overpeinzingen deel ik hierbij mijn top 16 van het jaar 2017. Vanwege de vele woorden en kansen om mee te luisteren, knip in de top 16 op in twee delen. Vandaag de albums 9 t/m 16 en volgende week de albums 1 t/m 8. Voor wie in een meer nostalgische bui is, lees vooral mijn top 10 album uit de vroege ‘zero’s’ (2000-2005). Fijne kerstdagen en tot volgende week!
16. Aaron Sprinkle – Real Life
Alleen al vanwege de album cover, ja toch?! :) Aaron Sprinkle kwam dit jaar al eerder voorbij hier met zijn (oude) band Poor Old Lu. In 2013 bracht hij zijn eerste solo-album uit getiteld Water & Guns. Zeker geen straf om naar te luisteren en ook Real Life stelt niet teleur. De ‘featuring’ zangers voegen ook daadwerkelijk iets toe. Vorige maand bracht hij met z’n broer onder de naam Blank Books ook nog eens het uitstekende EP1 uit. Kortom, Aaron Sprinkle weet zijn muzikale talent goed te vertalen naar aangename muziek (ook als producer, zie hier). Ook ik luister niet de dagen aaneen naar hard- en metal(core) en deze elektronische pop-rock is een welkome afwisseling.
15. Flatfoot 56 – Odd Boat
Meerdere keren mocht ik Flatfoot 56 live zien. En ja, die weten een show neer te zetten hoor. Vanaf het eerste gitaarakkoord lijkt iedereen gek in de kop en rent en danst als een malle. Hopelijk tref ik ze op de eerstvolgende editie van Christmas Rock Night. Alweer ruim 10 jaar maken ze hun typische, Iers Keltische punk-folk-rock. Black Thorn uit 2010 kon me niet echt bekoren. In 2012 volgde Toil wat al vaker speakertijd gegund kreeg. Het risico met dit specifieke genre is dat het snel ‘meer van hetzelfde is’. In dat licht bezien vond ik Odd Boat verfrissend (check het nummer ‘Penny’). Kippenvel kreeg (en krijg) ik van album afsluiter ‘A Voice’, zie hieronder. Heel mooi.
14. We Came as Romans – Cold Like War
We Came As Romans is geen uitgesproken christelijke band, zoals meer bands uit dit rijtje. Zanger Joshua Moore geeft aan dat het de meest gestelde vraag is. Herkenbaar, op jongere leeftijd wilde ik ook een soort ‘zekerheid’ dat ik naar positieve muziek luisterde. Immers, het genre was al onconventioneel dus dat moest in de christelijke context wel gecompenseerd worden met een dito boodschap. Eerder werk van (afgekort) WCAR mocht ik graag luisteren, maar het werd meer en meer ‘poppy’. Het zwaardere werk was er wel uit in een mislukte poging meer mainstream te gaan. Maar Cold Like War maakt alles goed. Nu zwaar én poppy.
En verder
13. Death Therapy – The Calm Before the Storm
In de aller-aller-eerste blog hier op geloofsvoer (januari 2014) ging het over het grijze gebied waar ik en mijn zwager Len het liefst niet in wilden verblijven. Becoming the Archetype zanger Jason Wiswom schreeuwt in het nummer ‘Mountain of Souls‘ “Eternity is black and white, and I’ve been living in between”. Schreeuwend God aanbidden in ‘How Great Thou Art‘. In zijn nieuwe band Death Therapy zet hij iets heel gaafs neer. Met drum, bas, synthesizer en zijn strot weet hij op The Storm Before The Calm een uniek groove, bass metal act neer te zetten (check ‘Self Mind Dead‘). Op Brainstorm Festival miste ik ze, en dat blijkt toch wel zonde te zijn..
12. The Classic Crime – How to be Human
Meer in lijn met het rustigere werk van John Mark McMillan, maar dan wel met meer gitaarwerk. Ook via BadChristian van op de hoogte gebracht al was The Classic Crime geen onbekende band voor me. Het vorige album Phoenix heb ik zeer veel ‘gedraaid’. Jaren later kwam daar eindelijk opvolger How to be Human met daarop veel moois. Eerder deelde ik hier al ‘Wonder‘, maar ook nummers als ‘Not Done With You Yet’ (zie hieronder) ‘Holy Water‘ zijn catchy. Ook qua teksten valt er genoeg te ontdekken en (mee) te beleven. Opererend aan wat menig christen ziet als de rand van het christelijke spectrum, weten de mannen (wederom) te ‘leveren’.
11. For All Eternity – The Will to Rebuild
Onder de vlag van Facedown Records bracht For All Eternity in 2015 het uitstekende Metanoia uit. Een eendagsvlieg? Gelukkig niet. In november pikte ik de single ‘The Vacated‘ op van het nieuwe album The Will to Rebuild. Wauw, prachtig nummer. Goede opbouw en afwisseling in (vooral) hard en melodieus. Nee, ik zou het geen straf vinden deze band nog eens live te mogen aanschouwen. Inmiddels is het album uit en heeft het al meerdere luisterbeurten gehad. Het enthousiasme is gebleven en ik verwacht het album nog vaak te zullen luisteren. Al komt in januari ook het nieuwe (en laatste) album van Sleeping Giant: I Am. Keuzes… :)
Nieuwsbrief
Eindeloos lezen
Podcasts
-
#82 40dagentijd – de haan die kraait
-
#81 40dagentijd – zonder het zwaard
-
#80 40dagentijd – Jezus’ eenzaamheid
Lyric posts
10. Wage War – Deadweight
Niet te verwarren met ‘War of Ages‘ die ook met een nieuw album kwam én je in 2018 live kan zien in Harderwijk. Nee, Wage War is minder metal en meer hardcore. Met een vleugje Linkedin Park zoals in ‘Stitch‘ van het 2017 album Deadweight. Voor mij geen band met een uitgesproken of interessante diepgaande boodschap. Maar dat hoeft ook niet altijd. Een album kan natuurlijk muzikaal gewoon erg goed in elkaar zitten. Het mooist is beide! Voor de liefhebbers van ‘breakdowns‘ kan je hieronder Indestructible luisteren. Een goede mix van wat mijn vrouw en kinderen afdoen als ‘geschreeuw’ en ‘normale’ zang. Oordeel zelf.
9. Deathbreaker – Disconnect
Naast Solid State Records is ook Facedown Records een label dat ik nauwgezet in de gaten houd. Dus toen Deathbreaker bij het label kwam wist ik wat me te doen stond: Disconnect direct luisteren. En oh boy, wat een sterk album. Ik deelde hier zelfs twee nummers van het album: eerst ‘The Sinking‘ en later ‘Eclipse‘. Nummers die nog vaak geluisterd worden. Op één of andere manier weet Deathbreaker wat vernieuwends neer te zetten in dit genre door het gebruikelijke ragwerk op de gitaren en drums af te wisselen met rustige stukken en gesproken tekst. Zo ook ‘Absence’ dat opent met ‘God, Can you hear me?!’. Een zeer bemoedigend nummer.
Volgende week
Iets meer over auteur Renco Schoemaker
Categorieën
- Film & TV (26)
- Muziek (20)
- Muziek (oud) (96)
- Nadenken (39)
- Nadenken (oud) (199)
- Verslag (21)
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Geef een reactie