Een reactie op Gods (on)bestaan

Vorige maand schreef ik een blog getiteld “Wat als God helemaal niet bestaat…?“. In de statistieken kan ik zien dat deze blog goed gelezen is – we houden even in het midden wat ‘goed’ dan inhoudt – maar reageren op een blog is wat anders dan ‘em lezen. En dat is natuurlijk prima, ik ben blij wanneer je zo nu en dan wat leest hier. De vader van m’n zwager Len, hij heet Bert, nam de vrijmoedigheid per mail te reageren op de voornoemde blog. Samen met Bert en Len besloot ik een ‘serie’ over dit onderwerp te maken. Er volgen dus nog meer reacties en reacties op reacties. Vandaag dus de reactie van Bert op mijn blog (de tussenkopjes heb ik toegevoegd).

Drie tekenen

Hallo Renco,

Dank voor je blog ‘Wat als God niet bestaat’.
Voor mij is de blog een van de tekenen van Zijn aanwezigheid in mijn leven.
Die ‘tekenen’ bleven maandenlang weg uit mijn leven. En vandaag kreeg ik er drie, waaronder jouw schrijfsel van twijfel.

Afgelopen maanden (misschien wel een half jaar of langer) beleefde ik eenzelfde soort twijfel als jij beschrijft. Niet precies hetzelfde, maar wel goed te vergelijken. Er zijn zoveel interpretaties mogelijk van de Bijbel en over Jezus. Wat klopt? Wat is waar? Wat is waarheid? Is het allemaal echt gebeurd? Hoe moet ik het lezen en wat betekent dat voor mijn persoonlijke relatie met God? Bestaat God überhaupt wel? Ooit had ik deze vragen al eerder en heb er in de loop van de tijd min of meer voor mij sluitende antwoorden op gevonden.

Onrust

Ik heb erover gepreekt en geschreven. Maar opnieuw kwamen bovenstaande vragen naar boven en brachten mij uit mijn evenwicht. Ik heb mensen gesproken die niet (meer) geloven, ook over bovenstaande vragen. Boeken geraadpleegd van theologen en filosofen. Buitengewoon interessant! Maar het hielp mij niet verder. Integendeel. Mijn onrust rond de bovenstaande vragen bleef en knaagde aan mijn geloof en mijn relatie met God. Een vervelend gevoel. Mijn onrust was niet zo groot dat ik er wakker van heb gelegen, maar wel zo aanwezig, dat ik er ‘s morgens onaangenaam mee wakker werd. De twijfels waren niet zo groot dat ik niet meer zou geloven, maar wel zo groot dat het mijn contact met God niet positief beïnvloedde. Ik voelde mij misschien wel als de man uit de Bijbel die riep: Ik geloof, maar kom mijn ongeloof te hulp. (noot Renco: check dit nummer)

Kom mij tegemoet

Zoals ik alles deel met God, deelde ik vanmorgen bovenstaande gedachten en gevoelens met Hem. Ik eindigde mijn relaas met de woorden: Wilt U mij alstublieft tegemoet komen in mijn verwarring? Het eerste wat ik daarna (2 minuten later) las waren de woorden: En NU terug, naar school! (woorden uit een kop van een artikel). Deze woorden kwamen erg bij mij naar binnen. Woorden van God (denk ik), die mij erop wezen mij opnieuw te verdiepen in wat Hij in de Bijbel heeft laten optekenen. En dan niet lezen, alleen maar met je verstand, of zoals ik gewend ben, te lezen om een preek voor te bereiden, maar luisterend lezen – met je hart. God is aan het woord!

Ik ben

Terug naar school! Oké, dacht ik, misschien is dit al wel een reactie van de Allerhoogste. Misschien! Zo voelde ik het. Vervolgens las ik, zoals ik dat elke dag even doe, volgens een bijbelrooster een stukje uit de Bijbel. Mattheus 11 was aan de beurt. Johannes zit verward in de gevangenis: Is Jezus nu echt wel de man, die volgens de profeten zou moeten komen? Er waren allerlei argumenten aan te voeren voor Johannes om dit te betwijfelen. Op de een of andere manier bemoedigde mij dit bijbelgedeelte enorm. Ik zag er Gods hand in, die mij dit op het juiste moment liet lezen. Zelfs de grootste profeet onder alle profeten, twijfelde soms aan zijn geloof – aan Jezus! Mijn onrust zakte. Dezelfde dag, enkele uren later, opende ik je blog: Wat als God niet bestaat. Een zeer herkenbaar verhaal. Ik werd voor de derde maal die dag aangesproken door God, die mij door dit alles weer even liet weten: Ik ben er – IK BEN.

De diepste onrustige ziele roerselen

Vooralsnog is mijn verwarring gereduceerd tot nul. Er blijven voor mij vele interpretaties mogelijk van Gods Woord. De juiste ken ik niet. Er is ongelooflijk veel wat ik niet begrijp. Van God niet en van de Bijbel niet. Wetenschappers, inclusief theologen en filosofen hebben hun waarde en ik luister graag naar hen. Zij hebben wat te zeggen! Maar zij hebben mij niet verder kunnen helpen om mijn diepste onrustige ziele roerselen tot rust te brengen. Dat doet God zelf. Op zijn manier en op zijn tijd.

Evenals je niet kunt bewijzen dat een gekooide leeuw een levensgevaarlijk dier is, kan de wetenschap mij niet helpen te bewijzen dat God wel – of niet bestaat. Hun gebied is niet toereikend. De leeuw zal zijn gevaarlijkheid bewijzen op het moment dat je de kooi betreedt. Zonder dat kan het niet. God zal zich ‘bewijzen’ aan hen die Jezus’ woorden (soms al twijfelend, met vallen opstaan) geloven en opvolgen. Zonder dat kan het niet (Vergelijk Joh. 7:17).

Dank voor je openhartige blog, Renco!

(noot Renco: Bert is niet de man op de foto)