2016 – een muzikaal prachtjaar

Een album waar ik naar uitkeek was To be Everywehere is to be Nowhere van Thrice. Gelukkig werden mijn (hoge) verwachtingen waargemaakt! Eerder lichtte ik het nummer Black Honey al uit. Zweedse band Safemode kwam met het degelijk Colorblind wat wel iets wegheeft van For Today die ik nogmaal éénmaal (oké, tweemaal dit jaar) live zag voordat ze de stekker er uit trokken. David Bazan, waarna ik al op meerdere podcasts met veel plezier naar luisterde,  kwam met Blanco. Iets teveel aan de rand van mijn muzieksmaak, maar het deed me wel zijn eerdere werk van Pedro the Lion (her)beluisteren. Interesting dude/music.

Oudgedienden Switchfoot kwamen met Where the Light Shines Through. Onvervalste rock met een duidelijke, aansprekende signatuur. Misschien niet hun beste album in hun bijna 20-jaar durende carriere, but still. Facedown Records komt een maand na Laid Low van EISM met wederom een sterke release: Viscera van My Epic. Je hebt een streepje voor bij me als  je een instrumentaal album uitbrengt en dat deze ze eerder met het epische Behold (check ook dit nummer). Viscera is de eerste in een reeks van (jaarlijkse) EP’s. Tot slot kwam ik via de Pastor with No Answer podcast op Tiny Moving Parts en hun zeer goed ontvangen album Celebrate.

Juni

Hét nummer dat me dit jaar bij de strot greep is toch wel Constant Conclusions, van Hotel Books (ofwel: Cam Smith). Cam spreekt openhartig over de haat-liefde verhouding die hij heeft met z’n eigen muziek in deze podcast. Dit jaar kwam hij met Run Wild, Stay Alive dat wat diverser is dan zijn eerdere werk. Voor liefhebbers van ‘spoken word’ in lijn met Levi the Poet. Onder de vlag van BadChristian kwam House of Heroes met follow-up Colors. We moesten vier jaar wachten op een ‘full-length’, maar het album mag er zijn.

Nog meer (overwegend) rustige muziek deze maand. Starflyer 59 bracht haar 14e (!) album uit, getiteld Slow. Een kort, maar onderscheidend album. Net als House of Heroes kwam ook Sherwood onder BadChristian en bracht Some Things Never Leave You uit. Het laatste album dat ik me kon herinneren was QU uit 2009. Maar ze zijn het nog niet verleerd. Tot slot kwam ook rock legende Thousand Foot Krutch met een opvolger op Oxygen:Inhale, namelijk: Exhale. Het uitademen vergaat ze beter dan het inademen.

Juli

Silent Planet, the new kids on the christian metal block, verrastte in 2014 met The Night God Slept. Ze brachten een nieuw mix van bestaande ingredienten én deden dat vooral erg goed. De druk bij een daaropvolgend album is dan hoog, maar met Everything was Sound levert Silent Planet, onder leiding van Garrett Russell wederom puik werk af. Check dit nummer eens, of deze. Een band die al wat langer meegaat is Chevelle. Eigenlijk geen uitgesproken christelijke band, maar wel een band met een aangenaam uitgesproken eigen stijl. Het album The North Corridor is rauwer dan de voorgangers, en dat werkt. In het hardere genre kwam deze maand ook Integral uit, van Forevermore. Een puik (concept) album dat desondanks (nog) niet veel luisterbeurten heeft gehad.

Voor de liefhebbers van rock, waaronder ik, was er ook genoeg te beluisteren in juli. Oldschooler, immers al vanaf 1998, Relient K kwam met Air for Free. Daarmee bewijzen ze dat ze nog steeds actueel zijn en rock met een ‘in your face’ boodschap afleveren. Ook Needtobreathe loopt al mee sinds 2001 en leverde dit jaar H A R D L O V E af dat prima is, maar niet het niveau van Rivers in the Wasteland haalt. Tot slot bracht buitenbeentje Kings Kaleidoscope het album Beyond Control uit. Voor mij net zo vernieuwend als Citizens destijds (check Psalm 18), alleen iets teveel ‘poespas’ voor mij. Het ensemble bestaat dan ook uit een man of tien.

Augustus

The Color Morale lichtte ik al uit met het pakkende nummer Walls, van het album Desolate Divine. Gewoon gaan luisteren. Stryper frontman Michael Sweet kwam met een solo-album getiteld One Sided War. Ik vind het een prettiger afwisseling zo nu en dan, maar het ‘eighties’ gehalte is wel wat hoog. Nog meer solowerk: Underoath drummer Aaron Gillespie kwam met Out of the Badlands waarin hij z’n scheiding verwerkt in een tal van acoustische nummers, waarvan een paar Underoath nummers. The Devil Wears Prada frontman kwam met de ietwat deprimerende EP Low Fire onder de naam God Alone. Voor wie twijfelt aan zijn christen-zijn.

NYVES, de samenwerking tussen Demon Hunter frontman Ryan Clark en voormalig Project 86 guitarist Randy Torres, produceerde de (alleen?) hier verkrijgbare EP Pressure. M’n initiële bezwaar over de eenzijdige clean vocals blijft overeind, al maakt die synthesizer een hoop goed. Skillet kwam met een opvolger op het uitstekende album Rise uit 2013, namelijk Unleashed. Geen slechte plaat, maar doet eveneens geen wenkbrauwen fronzen. Leeland wist evenmin te overtuigen met Invisible. Islander, waarop ik de afbeelding bij m’n 2014 jaaroverzicht baseerde (dat zegt wat) sleutelde aan haar sound en kwam met Power Under Control. In het straatje van P.O.D. (mét dreads), maar dan minder catchy. Wat mij betreft hadden ze bij hun ‘oude’ sound mogen blijven.

September

De R komt in de maand en dat is de r van releases. September brengt veel moois. Allereerst Touché Amoré, waarvan ik al eens dit nummer uitlichtte, met het album Stage Four. Het album gaat over het overlijden van de moeder van frontman Jeremy Bolm (aan kanker) en dan vooral de tijd daarna. Naar mijn smaak een prachtig album dat weet te raken. De ‘koningen’ van de (kei)harde christelijke muziek, te weten Norma Jean, kwamen met het briljante Polar Similar. Over de jaren heen ben ik ze meer en meer gaan waarderen en dit album kon nog wel eens hun beste zijn. To Speak of Wolves maakte eerder het aangrijpende nummer Rearview Memories met Levi the Poet. Na jaren van inactiviteit was daar ineens de EP New Bones. Yeah!

Met het uit elkaar vallen van As I Lay Dying formeerden de overgebleven leden Wovenwar en brachten hun tweede album, Honor is Dead, uit dit jaar. Weinig onderscheidend vond ik. Met het uit elkaar vallen van Mars Hill zocht Citizens een nieuw onderkomen en dat vonden ze bij BEC Recordings. Net als het zwaardere sublabel Solid State Records valt ook BEC Recordings onder het bekende Tooth & Nail van Brandon Ebel. Citizens werd Citizens & Saints en in 2014 volgde het matige Join the Triumph. Maar met A Mirror Dimly heb ik ze weer op de radar!

Verder deze maand: Artifex Pereo met het prettige Passengers. Remedy Drive kwam met Hope’s Not Giving Up wat me niet bijbleef. Daartentegen zag ik wel uit naar het nieuwe album van Paper Route: Real Emotion. Die gaat nog veel luisterbeurten krijgen, misschien wel net zoveel als dat lekkere remix album Changes van Mutemath.