Over taboe #2: zelfmoord

Afgelopen maandag stond hier op geloofsvoer het nummer Rearview Memories centraal, van de band To Speak of Wolves. Ik heb het vanaf luistermoment één een erg krachtig nummer gevonden en een tijdje terug kwam ik de naam Levi the Poet tegen op het nieuwe album van Sleeping Giant. Het nummer Violence is bijna helemaal gesproken en de stem van Levi the Poet herkende ik direct. Ik begon verder te lezen en ontdekte een aangrijpende geschiedenis.

McAllisters

Levi the Poet heet ‘in het echt’ Levi McAllister, de broer van Bree McAllister. Beide hebben een rol in het nummer Rearview Memories. Hun vader pleegde zelfmoord. Op de website towriteloveonherarms staat als missie:

To write love on her arms is a non-profit movement dedicated to presenting hope and finding help for people struggling with depression, addiction, self-injury, and suicide. twloha exists to encourage, inform, inspire, and also to invest directly into treatment and recovery.

Op dezelfde website geven Levi en Bree meer context bij het nummer, lees hier. Ik nodig je uit onderstaand filmpje te kijken. Mocht je er geen tijd voor hebben/vinden, sla dan deze blogpost in z’n geheel over.

Heftig

Luister dan nog eens het nummer met de lyrics erbij en proef alle emotie die gevangen zit. De verschillende stemmen/fases van het nummer waarin ook de vader die zelfmoord pleegde een plek krijgt.

Dochter Bree start:

God, I know you hear us when we cry. God, I know you’re always hear to listen – even as we said goodbye. But God, I didn’t say goodbye. At least, not the way I wanted to.

Het schuldgevoel dat ze verwoordt:

God, could you tell him that I love him? Could you tell him that I miss him? Would you tell him my confession? Tell him I’m sorry I didn’t understand his depression?

En God antwoordt:

Precious child, don’t you know you’re the apple of his eye? Dear girl, don’t you know he’s never blamed you? He knew you tried. My daughter, don’t you know you’re forgiven?

En ook haar vader:

Pretty, pretty princess, don’t you know you’re the apple of my eye? Sweet pea, don’t you know I never blamed you? I knew you tried.

Daarna neemt vriend en zanger Gage het over in heftige stijl a la To Speak of Wolves. Hij vertolkt de vader, maar ook zichzelf. Ik proef een verwijt:

You missed out on so much more than me
In December I watched your daughter grow bitter
Then January came she took off her crown
I watched it shatter when it hit the ground

Gevolgd door het veelbetekenende:

Hey Bree, it’s ok
You can fall apart everyday

…

We’re all going through the seasons
Everyone falls apart
Everybody has to get a new start sometimes

Nu is Levi aan het woord die als zoon zijn vader adresseert. Inmiddels getrouwd, maar vol met vragen. Waarom? Hoe is het in de hemel?

Oh God, heaven and hell are on my mind all of the time. I’ve got questions I never had before. I want to know where it is. Where you are. And when you talked to God, do you sit at his table and tell him stories about the day I was born? And does he laugh with you like it’s all a surprise to him?

Vervolgens neemt Gage het weer over in wat ik het hoogtepunt van het nummer vind. Wederom alleen maar vragen:

What did you see?
I’ve got to know
Was it little Levi peddling down Date Street?
Were you sitting next to your wife with open eyes staring into hers?
Was she telling you “I love you, please don’t go.”
Were you walking Bree down the aisle giving her away to a better man?
I can’t stand it
Was the Devil in the bathroom with you?
Were his hands on the razor?
Was he drawing on your wrists?
Did you see God?
I want to know
I want to know where your soul is
What was it like when you took flight?

Ik vind geen ander muziekgenre zo intens in het overbrengen van al deze emoties die Bree, Levi en Gage doormaken. Levi sluit hoopvol af:

Dear Dad, I don’t hate you. I think there was selflessness in your selfishness and after seeing Preston’s kid I don’t even know if I think it was selfish at all. Maybe you’ll correct my theology when we laugh with God together. I’m going to think of you when I hold my son and I’ll do my best to watch over your wife and your daughter and in the end I’m glad that your dad got to clean up your arms and wipe your tears away.

Inspirerend

Tja, waarom schrijf ik hier nu eigenlijk over? Wetende dat mensen afgeschrikt kunnen worden door het geschreeuw in het nummer, de muzikale stijl niet kunnen verduren.  Ik weet het eigenlijk niet. Waar wil ik naar toe? Wat is de boodschap die ik wil overbrengen? Als ik daar nog eens goed over nadenk kom ik er toe dat ik mij geïnspireerd voel. Ik ben dankbaar dat ik zelf nooit depressief ben geweest en niet van dichtbij heb hoeven meemaken dat iemand (laat staan je vader) zichzelf van het leven berooft. Maar het gebeurt en onze christelijke gemeenschap is daar zeker niet immuun voor.

Ik voel me geïnspireerd door Levi als ik lees hoe hij praat over de zelfmoord van zijn vader. Wat het met hem deed en doet. Dat er mensen zijn die ondanks dit enorm zware verdriet zo kunnen getuigen van God. Op Twitter deelde hij onlangs:

Rarely does a night go by on tour that someone doesn’t come up to me with their own story losing of a loved-one to suicide…
Depression, bi-polarity, chemical imbalances, etc. devastate so many people / families who think that they are completely alone…
You are not alone…
I wish my dad didn’t kill himself, but I thank God after each convo that He’s working hope in other lives through my family’s story…
The regularity doesn’t minimize the heartache, but I hope that as we talk more about it, we’ll be encouraged to sympathize with others…
and encouraged by their ability to sympathize with us…
I still believe in redemption…
I still believe that there’s a sympathetic, suffering servant who passed through the heavens and invites us into his throne room of grace…
Jesus Christ, the Son of God. He who knew shame, rejection, pain, suffering, torment, abandonment, anger, pain…
and every word that I heard my father use to describe his anguish – that I have used – that so many of us use…
We do not have a savior unable to sympathize with our weaknesses…
You were made with purpose, love and affection, carefully, fearfully, wonderfully. You are inherently valuable. Don’t give up. Please. Love.

We weten vaak niet wat iemand tot zelfmoord drijft, wat er in iemands hoofd omgaat. Het is ook niet aan ons daarover te speculeren, laat staan oordelen. God kent ons door en door en allemaal leven we uit dezelfde genade. En voor iedereen is die genade er, ook voor mensen die zichzelf van het leven beroven. Dat geloof ik omdat ik denk dat er ontzettend veel berouw aan dat moment vooraf gaat. Ik heb veel respect voor hoe Levi eenieder wil meenemen in zijn rouw en verwerking van de dood van zijn vader. Zijn Vader heeft hij nog.

Die bewondering gaat over in respect en inspiratie. Maar ook in dankbaarheid dat God Levi heeft vastgehouden en hem nu zo leidt in zijn leven. Dankbaarheid, bewondering, respect en inspiratie maken dat ik hier vandaag over blog.

Niet meer, niet minder.