Skip to main content

Diepgaande oppervlakkigheid?

| Renco Schoemaker |
Christenen vind je terug over de gehele wereld. Ze houden ook van harde metal zo blijkt. Is er religieuze diepgang in deze ogenschijnlijke oppervlakkigheid?

Schreeuwen, beuken, blèhren, rennen, dansen en raggen. Een gemiddeld concert in de wat meer pittige hoek van het muzikale spectrum wordt gekenmerkt door een flink bewegende en niet zelden agressief ogende menigte. Vanwege de vereiste vocale inspanning en het afmattende effect van die constante moshpit tikken dergelijke concerten zelden de 1,5 u aan. Talloze keren ben ik er bij geweest en vandaag een soort van concertverslag, maar dan anders.

Stigma

De zware metalen (denk aan metal, hardcore, metalcore) genieten doorgaans het stigma van ‘fout’. Duivels, zo je wil. Het geschreeuw, het zware gitaarwerk en de constant doorraggende drums maken dat deze muzieksoort weinig aanhangers kent. Of wacht, dat is helemaal niet waar! Het genre is zelfs behoorlijk populair getuige de vele Europese tours die dergelijke bands toch (bijna) elk jaar weer kunnen maken (check ook hier). En ook die christenen houden dus wel van het zware werk. Maar is dat wel zuivere koffie? We lazen wat er gebeurde met de frontman Tim Lambesis van de immens populaire, toch-niet-zo-christelijke, metalband As I Lay Dying. Afgelopen dinsdag zag ik August Burns Red wederom live al moest ik er wel voor naar Keulen. Hoe verhoudt het stigma zich tot wat je daar aantreft?

Drie groepen

Allereerst is er een belangrijk onderscheid te maken in hoe christelijke bands zich opstellen/gedragen tijdens een optreden wanneer het aankomt op hun geloof uitdragen.

  1. De 1e groep neemt de tijd tussen de nummers door het publiek te inspireren, samen een bijbelgedeelte te lezen en/of te bidden.
  2. De 2e groep doet wat groep 1 doet, maar dan afgezwakt en op een dermate geforceerde manier dat je er aanstoot aan neemt.
  3. De 3e groep speelt gewoon de setlist en rept geen woord over God, Jezus, de Heilige Geest of de bijbel. Hoogstens: God bless you all aan het einde.

De opstelling van een band op dit gebied hangt sterk samen met het genre. Bands als As I Lay Dying, Demon Hunter en August Burns Red (stuk voor stuk kopstukken) spelen dermate pittige muziek dat een evangeliserende boodschap lastig in te passen is met behoud van het momentum (dat is kennelijk belangrijk?). Ga maar na: je staat helemaal los te gaan in de pit, daarna oprecht God aanbidden/aanroepen en vervolgens onverstoord doorraggen in de pit tijdens het volgende nummer.

Maar hoe geven ze dan gehoor aan de oproep van Jezus om anders te zijn dan ‘de wereld’? Da’s een lastige natuurlijk, maar ik kan wel zeggen dat het zelden aan het optreden af te lezen is bij bands in de zware hoek. Afgelopen dinsdag was daar geen uitzondering op. En ook bands als Becoming The Archetype, Underoath, The Devil Wears Prada, Norma Jean en Haste the Day vallen in groep 3.

Frontman

De spil in het verhaal. De frontman is de uitgelezen persoon een stempel te drukken op de sfeer en de boodschap van een concert. In de pop, (hard-)rock en post-harcore genres, schroomt men niet een boodschap uit te dragen. Die zit gelukkig voornamelijk in groep 1 (zie hierboven), maar geregeld ook in groep 2. Het is dan een programma-onderdeel ontdaan van elke vorm van oprechtheid en spontaniteit. Tim Lambesis deelde met ons dat 9 op de 10 christelijke bands (in de zwaardere genres) hun christelijke geloof niet meer hebben en/of dat men dit strict voor zichzelf houdt. Terwijl deze bands wel qua muziek en teksten christelijk genoemd worden.

Afgelopen dinsdag zagen we frontman Jake Luhr zijn trucjes doen: schreeuwen, zwaaien met de mic, met de vuist op de borst slaan, in een kruishouding staan, met de vingers tokkelen alsof ie gitaar speelt enz. Een impressie. Met regelmaat stoor ik me aan zijn ‘maniertjes’ waarin hij vooral zelf centraal lijkt te staan, maar tegelijkertijd kom ik ook niet voor een preek. Ik kom daar om gedurende 1-1,5 u een bak herrie over mij heen te krijgen. En die herrie wordt netjes door Jake en de zijnen afgeleverd. Prima dus, maar ook een patstelling. Maar zaken zijn genuanceerder dan het lijkt.

Lyrics

Het antwoord op de vraag waarom ik dan toch dergelijke muziek blijf luisteren en concerten blijf bezoeken is simpel. In de zwaardere genres zit veel ‘foute’ muziek waarin zeer discutabel symbolisme een grote rol speelt. Denk aan bands als Behemoth, Mayhem en Cradle of Filth. De christelijk tegenhangers mogen dan misschien geen evangelisten pur sang zijn, maar ze geven mij wel de optie naar deze muziek te luisteren met een schoon geweten. Temeer omdat je lang niet altijd verstaat wat er geschreeuwd wordt (dat is overigens niet bezwaarlijk naar mijn mening).

Daarnaast leert een studie van lyrics (check La Dispute) dat onder de ogenschijnlijke oppervlakkigheid van deze lege lawine aan (niet-verstaanbare) klanken een diepgaande oppervlakkigheid huist. Een paar voorbeelden waarbij ik mij nu beperk tot August Burns Red.

  • Poor Millionaire, over de leegte van het bestaan gebaseerd op bezit, geld en macht.
  • Beauty in Tragedy, over de omgaan met het verlies en de kracht die ons geloof in God geeft.
  • Spirit Breaker, over het ervaren van God in tijden van depressie.
  • Boys of Fall, over de verlangende roep naar verlossing in het vaste vertrouwen op Gods almacht.
  • Provision, over het besef van zonde en hoe Jezus je identiteit is, niet je verleden.

En Jake Luhr, hij leidt aanbiddingsgroepen in de VS. Niet zelden met mensen die hij ontmoet heeft tijdens een van de August Burns Red optredens en die zich aangesproken voelden door zijn boodschap. Rest my case. Volgend jaar ben ik er weer bij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Meer over Renco Schoemaker

Renco is ruim 35 jaar, man en vader van twee. Hij was eerder jeugdouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en bloggen. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.