Skip to main content

Waarom goede vrijdag?

Pasen wordt voorafgegaan door de lijdenstijd met als belangrijkste dag Goede Vrijdag. Maar ‘goed’ voelt toch wat misplaatst op het eerste gezicht.

Terwijl ik dit schrijf is het witte donderdag. Terwijl jullie dit lezen is het goede vrijdag. Iemand zei op Twitter treffend dat daarna stille zaterdag komt, en niet zwarte zaterdag. Die hebben we in de zomervakantie op weg naar Frankrijk. Alhoewel ik nog voldoende ideeën heb voor een blog, merk ik dat ik weinig anders kan dan eens wat gedachten op rij te zetten over Pasen. Eigenlijk vooral over vandaag: … Vrijdag.

Pasen als kind

Als kind hebben denk ik velen kerst altijd als de mooiste christelijke feestdag ervaren. Het is het feest van de hoop. De geboorte van Jezus. Best nog wel uit te leggen aan een kind. Vorst en sneeuw maken het sommige jaren helemaal af. Kerstboom de woonkamer in en klaar ben je. Als kind vond ik het ook altijd wel mooi. Maar dan Pasen. De kerstboom verruilden we voor een paastak. Kerstkransjes voor paaseitjes. Gourmetten voor teveel eieren eten. Allemaal uiterlijkheden die ik (i.i.g. ten dele) zelf ook wil ‘invoeren’ wanneer m’n zoontje Joah opgroeit. Je wilt toch, bij gebrek aan een dieper begrip van de betekenis, een speciale sfeer creëren. Maken dat het andere dagen zijn dan de ‘gewone’ dagen. Pasen is dan vooral Hosanna de grote Koning (Palmpasen). Blijdschap want de Heer is opgestaan. Maar aan dat station gaat nog zoveel vooraf. Moeilijk(er) aan een kind uit te leggen zo lijkt me. Bij mezelf merk ik dat ik zelf de diepere betekenis ben gaan zoeken, die mezelf eigen ben gaan maken. En volgens mij ben ik daar weinig uniek in.

Betekenis

Vasten ken ik niet. Als in: dat doe ik nooit. Waarom niet? Geen idee, niet mee grootgebracht. Maar wel een prima manier voor het creëren van meer bewustwording. Al is vasten daar geen voorwaarde voor zo lijkt me. Niettemin wil ik het wel gaan ervaren. Ook niet mee grootgebracht (geen verwijt hoor ma!): op goede vrijdag naar de kerk. Wel op 1e paasdag uiteraard. Maar het geschreven woord maakt soms dat hele betekenisvolle momenten zo lastig te onderscheiden zijn van de ‘rest’. Soms heb je de verhalen zo vaak gehoord dat gaandeweg de diepe betekenis eruit gesleten is. En nu ben ik nog geen 30! Laat staan als je (veel) ouder bent. Misschien dat daarom muziek voor en met Pasen een grotere rol mag krijgen (in en buiten de kerk). Als instrument in het overbrengen van deze betekenis. Betekenis die je moet voelen, die je moet binnenlaten. Het is heftig, zwaar en confronterend. Hierdoor bestaat ook die blijdschap met Pasen!

Volgorde

Om de blijdschap van Pasen dus echt te ervaren, dien je volgens mij ook goede vrijdag te ervaren. Dat kan door naar een kerkdienst te gaan. Veel kerken hebben een dienst op goede vrijdag (en/of de avonden ervoor). In mijn eigen kerk delen we dit jaar voor het eerst de maaltijd samen, naar Zijn voorbeeld. Zelf ben ik naar de passievoorstelling ‘De Dood van de Zoon’ gegaan (een verslag vind je hier). Muziek als aanvulling op (niet: vervanging van) die aloude woorden. En als je je hart open zet, dan zal het binnenkomen. En dan zal je oprecht blij zijn met Pasen: Jezus overwon. De kern van ons geloof. Niet kerst, maar Pasen als échte kantelpunt in onze geschiedenis. De werkelijk onvoorstelbare liefde van God.

Yeshua

Ergens vorig jaar heb ik het boek ‘Dit is geen verdediging’ van Francis Spufford gelezen (link). Het hoofdstuk over Jezus (genaamd Yeshua) vond ik erg aangrijpend. En daarom, in navolging van mede-blogger Wouter van der Toorn (check) hier een (flinke) passage. Nieuwe woorden.

Omdat hij niet alleen een zwak en verschrikt mens is, maar ook de liefde is waaruit de wereld voortkomt, voor wie alle tijden en plaatsen tegelijk aanwezig zijn, voelt hij niet alleen de woede en de haat en de ondragelijke walging van deze ene menigte op deze ene vrijdagmorgen in Palestina. Hij keert zijn gehavende gezicht naar de hele mensheid, in verleden en heden en toekomst, en aanvaardt alles wat we hem toewerpen, alles wat we vrezen te verdienen. De deuren van zijn hart staan wijd open en de hele pestzieke stroom, die hele verachtelijke, kokende vloed van wreedheden en mislukkingen en geheimen stroomt er uit. Laat mij dat van je overnemen, zegt hij. Geef het maar aan mij. Laat mij het dragen. Laat mij de schuldige zijn. Ik ben groot genoeg. Ik ben ruim van hart. Ik ben niet wat ze zeggen. Ik ben niet jullie koning, of jullie rechter. Ik ben de vader die verlangt naar elk van zijn kinderen. Ik ben de vriend die je nooit zal verlaten. Ik ben het licht achter de duisternis. Ik ben het schijnsel dat jouw schaamte niet kan uitdoven. Ik ben de geest van liefde in de martelkamer. Ik ben verandering en hoop. Ik ben het louterende vuur. Ik ben de deur waar jij dacht dat er een muur was. Ik ben wat er komt na dat wat je verdient. Ik ben de aarde die de bloedvlekken opdrinkt. Ik ben de gave zonder kosten. Ik ben. Ik ben. Ik ben. Ik ben, nog voor de grondlegging van de wereld.
Maar evengoed wordt het hem fataal. Hij heeft nooit gezegd dat je veilig zou zijn als je probeert om te leven zonder angst. De soldaten leiden hem buiten de stadspoort. Terwijl hij af en toe wegglijdt en struikelt en ze hem in de rug porren met de achterkant van een speer, drijven ze hem moeizaam de smalle heuvel op van de Schedelplaats, waar ze doodvonnissen voltrekken. Ze binden hem vast op het kruis en zetten het rechtop. Zo straft het rijk opstandige slaven. Een langzame en pijnlijke dood, voor voorbijgangers een spektakel van dagenlang worstelen en naar adem snakken. Aan het kruis stik je letterlijk, omdat je uiteindelijk te moe wordt om je eigen gewicht op te tillen om een hap lucht te nemen…
Hij daalt zo diep af in de misère, begraven onder het gewicht van de berg, dat de druk al het gevoel voor licht uit hem lijkt te persen. Er is niets van over dan een klein lichtpuntje, een speldenprik die de wereld zelf verplettert, een puntje dat uitdooft als de lagen steeds zwaarder op elkaar leunen. En dan gaat het uit. Natuurlijk gaat het uit. De liefde kan de dood niet repareren. De dood is sterker dan de liefde. Dat weten we allemaal. Maar Yeshua niet, tot dan toe. Dit is de eerste keer in zijn hele leven dat hij zich alleen voelt. Nu is er geen liefdeslied. Er is geen liefdevolle vader. Er is alleen een man aan het kruis, die sterft in pijn. Een dwaas die ervoor gekozen heeft om zijn leven te geven en zijn adem uit te blazen om een karkas op een paal te worden. De gele muren van de stad vermengen zich met de tranen van Yeshua en hij opent zijn mond en schreeuwt het uit dat we – nieuws voor hem – zijn achtergelaten op een donkere plaats waar nooit hulp zal komen.
Die vroege zondagmorgen komt een van de vrienden terug met doeken, een kan water en een doos grafkruiden die de stank zouden moeten tegenhouden. Ze is klaar voor haar taak. Maar als ze bij het graf komt ontdekt ze dat de linnen doeken in een hoek liggen en dat het lichaam verdwenen is. Blijkbaar is anoniem begraven toch niet anoniem genoeg. Ze zit buiten in de zon. De insecten zijn wakker, hier aan de rand van de woestijn. Een bij neust in een lelie, omgekruld als zijde, maar dan vergankelijker. Hij heeft niet zo lang meer. Ze heeft geen oog voor de voeten die aan de rand van haar gezichtsveld verschijnen. Wat nu weer, denkt ze.
Vrees niet, zegt Yeshua.
Er kan meer worden gerepareerd dan je denkt.
Ze huilt. De terechtgestelde helpt haar overeind.

Mijn uitnodiging is: voel die vrijdag. Zoek die vrijdag. Ervaar het. Laat die laatste woorden van die vrijdag in je hart komen. En daar waar vrijdag staat, mag je ook Jezus invullen.

‘Het is volbracht.’ Hij boog zijn hoofd en gaf de geest. (Joh 19: 30)

Tip: Opwekking 706

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Meer over Renco Schoemaker

Renco is ruim 35 jaar, man en vader van twee. Hij was eerder jeugdouderling in zijn gemeente in Zwolle. Hij mag graag fietsen, hardlopen, tv series kijken en bloggen. Luistert tot slot graag naar harde christelijke herrie.