Diep raak en heftig La Dispute

Over precies één maand ga ik naar mijn eerste optreden van de band La Dispute, in Bochum Duitsland. Helaas doen ze in hun *extremely rare* Europa tour Nederland niet aan. Maar we rijden ook al jaren naar Enneptal voor Christmas Rock Night in december. Dan kan dit ook wel een keertje. Onlangs kwam hun nieuwste album ‘Rooms of the House’ uit, maar ikzelf ben aangehaakt toen hun album ‘Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair’ uitkwam in 2008. Daartussen brachten ze nog het prachtige ‘Wildlife’ uit in 2011. Daartussen brachten ze enkele 2-song rariteiten uit. Hun muziek is met recht ‘one of a kind’ te noemen, reden temeer hier op het veelzijdige geloofsvoer.nl wat aandacht te besteden aan hun werk.

 Genre

La Dispute, met als frontman Jordan Dreyer en zijn veelzijdige stem, is lastig in één genre te stoppen. Als het dan toch moet: post-hardcore (whatever that means). Het is rock, jazz, blues, ‘spoken word’, punk, emo en af en toe zelfs een vleugje metalcore. Zanger Dreyer zegt zelf over deze mix:

"In general, I think boxing art into categories only serves as a way to exclude people from exploring different variations of the same thing. I think the only real definition between artists exists in their intentions for creating art..."

In dat opzicht leent het werk van La Dispute zich dus uitstekend voor een verkenning van andere genres ;-) Wel zou ik starten met hun recentere werk omdat dit wat toegankelijker is dat hun eerdere werk. Vandaag verken ik de teksten van hun debut album, later volgen ook ‘Wildlife’ en ‘Rooms of the House’.

Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair

Alleen de titel al. Het uitgangspunt is Aziatische folklore over de plicht van een prins en prinses om gescheiden door een (niet over te steken) rivier te leven na hun huwelijk. Lekker lichtvoetig, ahum. De teksten bouwen verder op dit zware vertrekpunt. Na de openingstrack horen we direct het (niet te vervullen) verlangen tussen twee geliefden. Nummer twee eindigt met:

"Rise!" Said the Boy to his Lover, 
"Darling, get up. I've brought you my love, and brought it far!"
"Leave!" Said the Girl to her lover, 
"I've given in. If love is a bridge, we built it wrong!"

In nummer drie gaat het verder over vreemdgaan en de pijn van het scheiden. Dit hakt er in als je het toelaat. Hebben we allemaal niet ervaring met het uit elkaar groeien van geliefden? Dichtbij of ver weg..

"I guess love's a funny thing—the way it fades away without a warning. 
It doesn't ask to be excused. 
And when it's gone—oh, it's gone—and it ain't ever comin' back.

There is nothing you can do to save it, 
to make it breathe the way it did when you were sliding on the ring. 
Trust me: It's gone for good.

Nummer 4, met als titel ‘Damaged Goods’, gaat verder. Zij beschuldigt hem van het toelaten van angst ipv de liefde tot elkaar.

You had my hand in your hand,
You had my lip in your teeth,
You had my heart on your sleeve,
You had a chance to breathe.

But, boy, you wouldn't let your fear recede so I moved on.

In nummer 5 wordt het proces van elkaar verliezen (letterlijk, figuurlijk) weergegeven in een zee metafoor: hoe de golven haar bij hem wegnemen. Deze golven kunnen voor veel dingen staan in ons leven.

He could not break apart the waves to bring her safely back in
He watched her hand break through the surface once
Then disappear again
Forever wait inside the sea for my, my dear

Nummer 6 verkent de excuses richting elkaar. Waarom werkte het niet (meer)? Waarom zijn we de weg samen kwijtgeraakt? En dan wederom een (in mijn ogen) prachtige metafoor:

We imagined our bodies were fashioned of stone
But they chipped at the brick and mortar
We found out that we're only layers of skin hiding bones
And our bones are like chains, old and rusted in the rain
They're going to snap when the weight shifts

Het daaropvolgende nummer 7 start met een monoloog van de man waarin hij het oproept naar zijn vrouw: wat heb ik verkeerd gedaan dat je mij verlaten hebt voor een ander? Hij herinnert haar aan hun trouwbeloften:

Hear me, the promise that you made was meant to live forever
Until our deathbed, you're not allowed to change your mind
Was there nothing in that promise
Are you listening to me

An het einde van het nummer reageert ze op hem. Het ligt niet aan hem. Het nummer eindigt met het veelzeggende:

Sure as the rain will fall
 Some love just fails without reason
 There is nothing you can do
 There is nothing you can do
 There is nothing you can do
 There is nothing you can do

In nummer 8 is er iemand (met hoofdletter?) die de man probeert op te beuren, bij te staan. Een paar teksten:

We are not our losses, we are only the extent to which we love.

I see a beauty springing upward from the earth and from out our hearts.

We are not our failures. We are love.

Nummer 9 gaat over herinneringen van hem over hun samen. Er lijkt enige tijd verstreken te zijn en hij is alleen en eenzaam. Hij lijkt niet in staat verder te kunnen.

I remember when you leaned in quick to kiss me, and I swear, 
that not a single force on earth could stop the trembling of my hand,
And I remember how you smiled through the smoke 
in a crowded little coffeehouse and laughed at all my jokes.

I've been alone here, I've been afraid, my dear. 
I've been at home here. You've been away for years. I've been alone.

In het korte nummer 10 droomt hij over haar en meent hij haar te zien. Ze zegt hem dat hij door moet met zijn leven. Het leidt ertoe dat hij zich (eindelijk) voorneemt dit inderdaad te doen.

This time I choose to let her go. 
I will not let my fear become the only world I've ever known. 
I know my heart, kiss my mouth, set me free - I've wounds to mend.

Met een titel als ‘Sad Prayers For Guilty Bodies’ gaat het in nummer 11 duidelijk over schuld. Het lijkt alsof de vrouw hier voornamelijk ‘aan het woord’ is. Het nummer sluit af met een zeer krachtig gezongen herhaling van hun trouwbeloften. Zouden ze beide nogmaals kunnen trouwen?

(Zij) I wasn't happy. I wasn't happy where I was.. 
What is life without a purpose? What is purpose without love? 
I pray my children will forgive me, though I bade the river flood. 
I have washed my hands a thousand times but still can see the blood.

(Hij) I am wondering how we trust ourselves to say a second time:

'To have and to hold,
 From this day and onward,
 For better and for worse,
 For richer and for poorer,
 In sickness or in health,
 To love and to cherish
 Till death do us part?'"

Alles van de vorige nummers leidt tot het prachtige hoogtepunt van dit album. In nummer 12 “The Last Los Continent” gaat het over dezelfde pijn, angst en zonde. Maar ook de wil het niet bepalend te laten zijn. Zelden een nummer met zoveel tekst geluisterd (hij duurt ook 12 minuten). Zelden zoveel diepgang in muziek. Alle nummers naar deze epische track. Luister en lees zelf: luisteren kan hieronder of hier. Lezen hier.

[soundcloud url=”https://api.soundcloud.com/tracks/1066298″ params=”auto_play=false&hide_related=false&visual=true” width=”100%” height=”80″ iframe=”false” /]

Het album sluit af met het korte en relativerende nummer ‘Nobody, Not Even the Rain’. Dit album, als een achtbaan. Bij tijden bombastisch, ’to-much’, maar vooral intens, diep en raak. Zo mooi.

I swear that even with the distance, slowly wearing at your name, 
Your hands still catch the light the right way and 
Our hearts still beat the same.

De volgende keer verder met het album Wildlife.