Skip to main content

Angstige wachtchristen

Ik ben het zat om in de sleur van deze maatschappij mee te hobbelen. Ik was helemaal klaar voor verandering, maar ben blijkbaar een angstige wachtchristen.

De regelmatige lezer weet dat mijn eerste bijdrage aan deze blog iets te maken had met bezorgde artsen en goede voornemens. Niet omdat het moet, niet omdat het om mij draait. Ook niet zonder gids en ik wil daarbij ook nog eens echt zijn. En toch, na al die motiverende inleidingen, concludeer ik in mijn laatste post dat ik een wachtchristen ben. Ik zit in een wachtruimte en ben het spuugzat.

Actie

De verwachtingen zijn nu hoog gespannen en de druk staat er goed op: verschillende lezers lieten mij weten erg benieuwd te zijn hoe het is om als wachtchristen buiten de wachtruimte te komen (blijkbaar ben ik niet de enige die niet verder komt dan wat naar buiten kijken). Ik heb weken de tijd gehad om ervaringen op te doen en deze met jullie te delen. Ik zag al helemaal voor me hoe ik heldhaftig kon vertellen over mijn goede daden en mijn bewuste leven in de duistere buitenwereld, waar ik als lichtpunt bouwde aan het koninkrijk van God.

Puntje bij paaltje….

In werkelijkheid heb ik vooral heel veel nagedacht hoe ik mij zou moeten gedragen in die wereld. Ik dacht na over mijn geldbesteding en las er boeken over. Ik kreeg ideeën over een eerlijkere wereld en mijn bijdrage daarin. Ik ontdekte dat Gods richtlijnen over voeding wetenschappelijk gezien erg goed zouden zijn voor mijn lichaam. Ik raakte behoorlijk geïnspireerd, maar kwam niet noemenswaardig in actie. ik was even in de verleiding om braaf over deze zelfstudies een mooie post te schrijven vanuit de veilige wachtruimte, maar herinnerde me toen weer dat het goed is om echt te zijn….. Toen ben ik een kring begonnen met een paar vrienden. Allemaal vrienden die meer actie willen en hun geloof handen en voeten willen geven. Dit samen met een inspirerend gespreksboek dat ons wel de wijde wereld in zou willen schoppen. Heel inspirerend en bijna wilde ik iets gaan doen, maar toen het puntje bij paaltje kwam bleek de sleur van het leven en vooral het checken van Facebook (en ik geef het niet graag toe, dat ene level van Candycrush) toch urgenter.

Schuldgevoel

Om voor mijzelf een statement te maken (vooral nadat de kinderen gefrustreerd concludeerden dat papa weer zat te “ken die kussen”), heb ik een parkeerplaats voor mijn telefoon ontworpen en uitgeprint. (gewoon een wordbestandje met een rechthoek in de vorm van mn telefoon en wat motiverende teksten er omheen, plastificeren en klaar) Bij thuiskomst leg ik mijn telefoon (kan ik er ook mee bellen?) er op en ben ik helemaal aanwezig voor mijn geliefden. Dat werkte 4,5 uur. Mijn kinderen vroegen een snoepje en ik dacht meteen aan dat ene level. Toen ik even ging poepen graaide ik het schermpje stiekem van zijn parkeerplaats. Al snel lag die pharkingplace (zo noemde ik het) meestal leeg op het kastje. Het stond synoniem voor schuldgevoel en schreeuwde iets over mijn zwakheid. Mijn vrouw vond het ding lelijk en in de weg liggen en bevrijde mij op die manier van mijn schuldgevoel.

Hartstikke bang

Ik ben een aardige denker en een matige doener. Dat kan natuurlijk verklaren waarom ik vooral blijf hangen in lezen, zoeken en delen. Maar als ik eerlijk naar mijzelf kijk, weet ik dat er ook een andere verklaring is voor mijn gezapigheid. Ik ben hartstikke bang.

Ik ben niet de eerste die iets actiefs kan doen voor het koninkrijk van God, maar het liefst veilig in de comfortzone blijft hangen. Hij heet Gideon en zijn comfortzone is een wijnpers. Daar was hij niet met wijn bezig, maar met tarwe. Hij was bang voor de vijand en verstopte zich daar. En terwijl hij daar bezig was, kwam er een engel die zei: “De Heer zij met je, dappere krijgsman”. Vreemd! Als je de situatie zo voor je ziet, is er niet echt een reden om Gideon een dappere krijgsman te noemen.

Herkenbaar

Gideon had overigens hele goede redenen om bang te zijn. Zijn volk wordt al jarenlang regelmatig aangevallen door erg gewelddadige volken. God wil het volk van Gideon (de Israëlieten) bevrijden van deze vijanden en wel door Gideon in te zetten als aanvoerder van dit bevrijdingsplan. Gideon vind dit maar helemaal niks en ziet een hoop beren op de weg. Het zou me niet verbazen als hij meer een denker dan een doener was. Het is herkenbaar om te lezen dat Gideon angstig wordt van de opdracht om actief te werken aan het koninkrijk van God. Hij gaat in discussie met God en komt met argumenten waarom hij niet geschikt zou zijn voor deze taak. Tijdens het verhaal blijft Gideon regelmatig bang, maar hij gaat uiteindelijk handelen en besluit steeds meer op God te vertrouwen. Hij wordt inderdaad de dappere krijgsman zoals hij in het begin werd aangesproken en verslaat met 300 man een enorm leger. (check dit verhaal hier)

Dappere Krijgsman

En daar zit ik dan. In mijn comfortzone. Vol inspiratie en mogelijkheden, maar met angst. En tegen dat angstige mannetje zegt God: “Ik ben met je, dappere krijgsman…….”

Mat.6:33 Zoek liever eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden.  34 Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Photo Credit: Scarleth Marie via Compfight cc

Comments (2)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Meer over Lennert Streuper

Lennert is ruim 35 jaar, getrouwd en vader van twee zonen. Hij was Jarenlang jeugdleider en kerkt bij een evangelische gemeente. Het allerliefst zit hij met zijn vrouw, vrienden of zwager te bomen over het leven.